Ձեր վստահելի աղբյուրը

Այն, որ ֆեյսբուքում գրում են, թե՝ դաշնակցականների նկատմամբ քպական իշխանականների կազմակերպած հետապնդումները Սփյուռքում դաշնակցականների կատարած աշխատանքների «դրական ազդակն» է, թերևս նույնն է, որ իշխանությունների հակազգային «աշխատանքը» բացեբաց հայտարարել որպես հետևողական տրամաբանված քաղաքականություն։

Սակայն պիտի շեշտել նաև, որ իշխանությունները ապաշնորհ են։ Ապաշնորհ եղել են ու կան։ Ու այն, որ դրանից ոչ ընդդիմությունը, ոչ ամեն ինչ տեսնող ու հասկացող հասարակությունը չի կարողանում օգտվել, ...  նաև մեր ապաշնորհության մասին է խոսում։

Ինչպես կարող են մի բուռ բնապահպաններ այնպես փակել ճանապարհը, որ մի ամբողջ Արցախի Հանրապետություն կապ չունենա Հայաստանի հետ։ Ինչու հանրության գործողությունները միայն ու ուշացած ռեակցիաներ են։

Ինչու է հասարակությունը կրկնում իրեն թելադրված կամ ոչ հաջող «գտած» արտահայտությունները։

Ինչու ենք հրաժարվում կամ խուսափում Արցախի Հանրապետություն ասելուց ու այդպիսով ջուր լցնում նիկոլական իշխանության պիղատոսյան ձեռքերին։

Ես պնդում եմ՝ չասել, չշեշտել Արցախի Հանրապետությունը, խոսել այնտեղի մարդաքանակի մասին միայն, ոչ թե միջազգային ինչ-ինչ «դիվանագիության» հետևել է, այլ Արցախի Հանրապետության՝  տարիներով զավակների, ծնողների, քույրերի արյունով պահած երկրից կամավոր ու ապաշնորհ հրաժարում է։

Այդպես հեռու չէ միայն ադրբեջանի կազմ մտնել-չմտնելու, մարզ լինել-չլինելու մասին քննարկումներ ապահովելը։

Էլի մի բանի մասին, էլի ֆեյսբուքից. Վերջերս սկսեցին շրջանառել գրառումները, որ «Բլոկադայի ենթարկված Արցախում» այսքան երեխա է ծնվել, կեցցեն, որ բլոկադայի պայմաններում երեխա են ունեցել։

Ինչ ասեմ՝ չէին կարող չունենալ. Բլոկադան մի ամիս է, երեխաների ծնունդը ութ-ինը ամիս առաջ են նպատակադրվել։ Երեխաները ծնվել են Պատերազմից հետո, Արցախի Հանրապետությունում, սիրով ու կամքով ընտանիքներում...։

Մի բան էլ ասեմ՝ Նիդերլանդների կոալիցիոն կուսակցությունները դեպի Արցախ օդային կամուրջ հաստատելու մասին հարց են ուղղել երկրի ԱԳ նախարարին։ 

Սա էլ է երևի դրական ազդակների շարքից, որ եվրոպական պետությունում մտածում են, կամ գիտեն Արցախի Հանրապետության բլոկադայի մասին, իրար են դիմում այդ հարցով։

Դա բայց միայն մի կողմից։

Իսկ մյուս կողմերից՝ սա նաև նշանակում է, որ մի բուռ ադրբեջանցի «բնապահպաններ» այնպես են փակել Երևան-Ստեփանակերտ ճանապարհը, որ արդեն խոսվում է օդային կապի մասին։

Ինչպես է հնարավոր, որ «բնապահպանների» ինչ-որ մասնավոր հարց (եթե այդպիսին կա), մարդապահպանությունից ու պետականությունից ուժեղ է։

Ինչու մեկ, մեկ, մեկ... կարծես թե այո, ինչ-ինչ բաներ արվում են, բայց ընդհանուր՝ ոչինչ է։ 

Կարծում եմ՝ որովհետև ընդհանուրից չենք գալիս դեպի մասնակի բաներ, որովհետև ընդհանուրը չենք նպատակադրել, որպեսզի այդ մեկ-մեկ-մեկերը արդյունավետ ու անսխալ կառուցվեն։ Որովհետև չենք ասում Արցախի Հանրապետություն, որովհետև հայաստանյան կառույցները չեն պատասխանում իրենց գործունեության և Արցախի Հանրապետության կապի խաթարման մասին հարցերին, քանի որ «միջազգային խնդիրներ կունենան», որովհետև բլոկադային դիմանալը արդեն դարձնում ենք հայուգեն ու արվեստ... 

Անահիտ Ոսկանյան