Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Ես միշտ Կարենին ասում էի՝ մեր սերունդը մեղավոր է ձեր առաջ, մենք  ձեզ խաղաղություն չթողեցինք, կիսատ թողեցինք գործը: Ինքը նույն խոսքերն ինձ ասաց՝ ես չեմ ուզում իմ որդիներին կիսատ գործ թողնեմ, չեմ ուզում  իրենց պատերազմ թողնեմ: Գնաց և անմահացավ»,-պատմում է 44-օրյա պատերազմում  զոհված Կարեն Պողոսյանի հայրը՝ արցախյան առաջին ազտամարտին սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի կոչին արձագանքած  «Արծիվ» մահապարտների գումարտակի սպա Ֆելիքս Պողոսյանը:

Հունվարի 24-ին Կարեն Պողոսյանի և նրա հոր մարտական ընկերներն ու հարազատները հավաքվել էին նշելու Կարենի ծննդյան օրը, նա այդ օրը դարձավ 45 տարեկան:

Նրանք ծաղիկներ խոնարհեցին Կարեն Պողոսյանի շենքի կողքին գտնվող այգում՝ իր և հարակից շենքերի ևս 7 նահատակված հերոսների հիշատակը հավերժացնող խաչքարի առաջ, որից հետո այցելեցին Կարենի շիրիմին՝ Եռաբլուր:

«45 տարեկան դարձավ Կարենս, ինքն այսօր մեր կողքին չէ, բայց ինքը միշտ մեր հետ է՝ բոլորիս, ժողովրդի հետ է»,-ներկաներին դիմեց Ֆելիքս Պողոսյանը:

Նրա խոսքով՝ որդու քայլի իմաստը նրա տապանաքարի հետևի մասում է գրված. «Եկա, տեսա, չպարտվեցի…»:

«Որդիս չպարտվեց: Եկավ, տեսավ, բայց չպարտվեց: Պարտվողների մասին չեմ ուզում խոսել: Պարտվեցին բանակում չծառայողները, պարտվեցին կոռուպցիայի մեջ թաթախվածները, պարտվեցին բանակը, երկիրը թալանողները: Կարենը և իր ընկերները չպարտվեցին: Կարենը և Եռաբլուրի ձախ թևում հանգչողները, որտեղ նրա ընկերներն են, և աջ թևում գտնվող իմ ընկերները զոհվեցին՝ պահելով մեր արժանապատվությունը և մեր երկիրը: Կռիվ տվեցին, զոհվեցին, բայց չպարտվեցին: Ես հպարտ եմ իմ տղայով, նրա մարտական ընկերներով: Հպարտ եմ Եռաբլուրում մայր հողը գրկած բոլորի հիշատակներով:

Կարենիս ցանկությունը կլիներ՝ մենք չենք կոտրվում, չենք պարտվում և գտնում ենք, որ մեր երկիրը պետք է ունենա ուժեղ բանակ, որովհետև այդ բանակը պետք է պահի մեր արժանապատվությունը՝ ինչպես ժամանակին ավագ սերունդը գնաց, ինչպես մեր որդիները գնացին և պահեցին մեր արժանապատվությունը, պետականությունը և անկախությունը: Ես կարծում եմ, որ անգամ այս ծանր օրերին, պետք է հավատով լցվենք, ոգով արի լինենք և կարողանանք մեր բանակը պինդ պահել: Բանկան է մեր միակ երաշխիքը, մնացածը՝ դիվանագիտականը, մի օր կլինի, մի օր չի լինի:

Կեցցե՛ հայկական բանակը, որի շարքերում ծառայել է Կարենս, ծառայել են շատ շատերը, որի արժանապատվության խորհրդանիշ Եռաբլուրը՝ մեր սրբավայրը կա:

Ծնունդդ շնորհավոր տղաս, փառք քեզ, և քո բոլոր ընկերներին՝ Եռաբլուրի և մեր երկրի բոլոր պանթեոններում, բնակավայրերում, գյուղերում, քաղաքներում դտնվող զոհվածների բոլորի շիրիմներին: Կեցցես որդիս, դու այլ կերպ չէիր կարող լինել: Արարքդ քեզ էր նման, մեր ընտանիքին էր նման»:

Ֆելիքս Պողոսյանն ասաց, որ որդին շուրջ 11 տարի ԱՄՆ-ում էր բնակվում, բարձր վարձատրությամբ աշխատանք ուներ, բայց մշտապես հայրենիքով էր ապրում, 2016 թվականի քառօրյա պատերազմին չհասցրեց ԱՄՆ-ից գալ, քանի որ հերթական զինադադարը կնքվեց:

«44-օրյա պատերազմի ժամանակ նա ԱՄՆ-ից Հայաստան ժամանելու սխալ օր էր մեզ ասել, որպեսզի իրեն չդիմավորեինք օդանավակայանում: Ինքնաթիռից ուղեբեռով  միանգամից գնացել էր զինկոմիսարիատ և այնտեղից ստացած ծանուցագիրը ձեռքին մտավ տուն»,-պատմում է Կարեն Պողոսյանի ազատամարտիկ հայրը:

Նրա խոսքով՝ Կարենը զոհվել է հոկտեմբերի 21-ին, Հադրութի շրջանի Դրախտիկ բանկավայրի մոտ: Այդ օրն իրենց ստորաբաժանման, սպայական խմբի հրամանատարի՝ Բեգիջանյան Գևորգի ծննդյան օր էր, նրանք ճագար և աքլոր էին հայթայթել ծննդյան օրը նշելու համար, բայց այդպես էլ չէին հասցրել նշել: Կապիտան Գևորգն էլ է զոհվել, բայց 2022 թվականի սեպտեմբերի 13-14-ի մարտերի ժամանակ՝ Ջրեմուկում:  Զովելուց երք ամիս  անց հունվարի 21-ին է հուղարկավորվել Կարեն Պողոսյանը:

Կարենի մարտական ընկեր Վահան Աբրահամյանն ասաց. «Կարողացանք մեր առաջ դրած խնդիրը կատարել, ծանր պահ էր, չեմ կարող բառերով ասել, ցավոք Կարենին կորցրեցինք: Մեր մարտական մյուս ընկերն էլ սեպտեմբերի 13-14-ի մարտերում զոհվեց Ջերմուկում: Մեծ հայրենասիրությամբ համակված մարդ էր Կարենը, որն առանց վարանելու վերադարձավ ԱՄՆ-ից և համալրեց մեր շարքերը:

Կարենն ասում էր, որ եկել է կատարի այն, ինչն իր խնճի վրա նստած է եղել: Այդ օրը մեզ նահանջ հրաման չի եղել, մինչև վերջին պահը կատարել ենք մեր խնդիրը, մենք ենք եղել մեր հրամանատարը»:

Կարեն Պողոսյանի մյուս մարտական ընկերը՝ Արմեն Զոհրաբյանն էլ ասաց. «Կարենը մեզ հանդիպած բացառիկ տեսակ ու կերպար էր: Թողնելով ԱՄՆ-ում իր ապահով կյանքը՝ գալիս է այնպիսի մի տեղ, որտեղ ապրելու հնարավորություն գրեթե չկա: Կարենին այդ փաստն իրականում չէր հուզում, որովհետև հայրենասերի իր տեսակը չէր կարող լինել մի տեղ, իսկ իր ազգը, ծնողները և զավակները գտնվեին վտանգի մեջ: Ես ապշած եմ Կարենի հայրենասիրությամբ:

Արմենի խոսքով՝ մարտական ընկերների մտքում մի նպատակ կար՝ Կարենի և մյուս նահատակների կիսատ թողած գործը շարունակել և իրենց հրամանատարը՝ Գևորգ Բեգիջանյանը, որը որպես պահեստազորի սպա էր մոբիլիզացվել, 44-օրյա պատերազմից հետո որոշեց համալրել  ՀՀ զինված ուժերը, քանի որ առաքելություն ուներ անելու և նա էլ զոհվեց Ջերմուկում:

«Կարենն օվկիանոսը կտրեց, եկավ՝ թողնելով ապահովված կյանքը և զոհվեց հանուն մեզ և մեր երեխաների: Պատերազմի դեպքում մենք նորից գնալու ենք առաջնագիծ»,-ասաց Արմեն Զոհրաբյանը:

Պատրաստեց՝ Ա. Վարդանյանը