Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Թուրքիայի պահվածքը, վարքագիծը, Հայաստանի և Արցախի նկատմամբ որդեգրած քաղաքականությունն ու Հայաստանի գործողությունները և հայտարարությունները համահունչ չեն»,- խորհրդարանական ճեպազրույցների ժամանակ ասաց «Պատիվ ունեմ» խմբակցության քարտուղար Տիգրան Աբրահամյանը՝ պատասխանելով Հայաստանի կողմից մարդասիրական օգնություն Թուրքիա ուղակելու մասին հարցերին։

«Եթե Հայաստանի կողմից ձեռնարկվող քայլերը, հայտարարությունները, հումանիտար բեռ ուղարկելը, որքան էլ ինձ զարմանալի է զորակցություն հայտնելը,  փորձ է արվում  տեղավորել հայ-թուրքական հարաբերությունների համատեքստում, ակնհայտ է, որ այստեղ կա  «պերեբոռ», որովհետև հատկապես 44-օրյա պատերազմից, դրան հետևած ադրբեջանական հարձակումներից հետո, Թուրքիայի նկատմամբ այդպիսի վերաբերմունքը,  բնականաբար, չի տեղավորվում տրամաբանության մեջ»,- նշեց նա։

Տ.Աբրահամյանն ասաց, որ կհասկանար Հայաստանի այդ պահի իշխանությանը, որն որևէ չոր տեքստով ցավակցություն  կփոխանցեր, բայց եթե հետևում են ընդհանուր նամակագրությանն ու  հայտարարությունը, Հայաստանի իշխանություններն ամենաբարձր մարկարդակով նույնիսկ զորակցություն են հայտնում Թուրքիային, մի քանի անգամ հումանիտար բեռ են փոխանցում, գրեթե նույնքան փրկարարներ են ուղարկել, որքան մշտապես Հայաստանի բարեկամ Սիրիա։

«Ակնհայտորեն, Թուրքիայի վարքագիծը, Թուրքիայի՝ Հայաստանի նկատմամբ իրականացրած քաղաքականությունը և Հայաստանի՝ այս իրավիճակում քայլերը համահունչ չեն»,- ասաց ընդդիմադիր պատգամավորը։

Նա չի կարծում, որ հայ-թուրքական հարաբերություններում ճիշտ դիրքավորվելու համար Հայաստանի հումանիտար բեռը կամ զորակացություն էր կարևոր լինելու։

Հարցին՝ Թուրքիան պաշտոնապես, նախագահ էրդողանի մակարդակով չի ուզում նշել, որ Հայաստանն օգնություն է  տալիս, ի՞նչ է սա նշանակում, Աբրահամյանը պատասխանեց. «Դա առաջին հերթին ցույց է տալիս, որ Հայաստանի իշխանությունների  ջանքերն առավելագույսն ի ցույց դնելու իրենց նվիրվածությունը Թուրքիային, թուրք ժողովրդին կամ հայ-թուրքական հարաբերություններին, Թուրքիայի քաղաքական էլիտայի համար որևէ դերակատարություն չունեն։ Եթե Թուրքիան անհրաժեշտություն տեսնի Հայաստանի հետ առանց նախապայմանների  հարաբերություններ ստեղծելու կամ կարգավորելու համար, ապա նույնիսկ այս կետին էլ չէր հասնի  իրավիճակը և Թուրքիան այդ հանգուցալուծմանն ավելի վաղ կգնար։ 

Եթե Թուրքիան նման ցանկություն ունենար, ապա գոնե ողբերգության այս օրերին իրավիճակին համահունչ կպահեր և այն սահմանը, որը բացվել էր հումանիտար բեռների տեղափոխման համար, դա կբացվեր ոչ միայն բեռների փոխանցման համար, այլ Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման խորհրդանշանական գործընթացի շրջանակներում պարզապես կբացվեր։ 

Բայց Թուրքիայի և Ադրբեջանի նպատակները մեր տարածաշրջանում լրիվ այլ են, ենթադրում են ագրեսիայի, ճնշումների միջոցով Հայաստանի եթե ոչ ամբողջությամբ, գոնե տարբեր բնակավայրերի նկատմամբ ամբողջությամբ  վերահսկողության հասնելուն և դրան ինչ ճանապարհով կգնան՝ ցույց կտա ժամանակը»։