Ձեր վստահելի աղբյուրը

ՌԴ ԱԳՆ Մոսկվայի պետական ինստիտուտի Միջազգային հետազոտությունների ինստիտուտի Եվրատլանտյան անվտանգության կենտրոնի առաջատար գիտաշխատող Սերգեյ Մարկեդոնովը Bunin & telegram-ալիքում մեկնաբանել է Արցախի Հանրապետության պետնախարարի պաշտոնից Ռուբեն Վարդանյանի հրաժարականի փաստը:

«Երբ անցյալ սեպտեմբերին հայտնի գործարարը, միլիարդատերը և բարերարը հայտարարեց Ռուսաստանի քաղաքացիությունից հրաժարվելու և Արցախ տեղափոխվելու մասին, շատ լրագրողներ սպասում էին սենսացիաների։ Հսկայական թվով դավադրության տեսություններ են հայտնվել Կովկասում «Պուտինի գործակալի» և Մոսկվայի համար ռազմավարական նշանակություն ունեցող տարածաշրջանում վերահսկողությունը պահպանելու «Կրեմլի զենքի» մասին։ 2022 թվականի նոյեմբերին Վարդանյանը ստանձնեց պետնախարարի պաշտոնը, որն ինքնահռչակ սուբյեկտում համարժեք է վարչապետին ՝ ստեղծելով իր տեսակի մեջ առաջին նախադեպը։ Ո՛չ Աբխազիայում, ո՛չ Հարավային Օսիայում միլիարդատերերը չէին գլխավորում կառավարությունը, թեև հանրապետություններին օգնելու գործարարների փորձերը, տեղի են ունեցել տարբեր ժամանակներում։

Այսօր, երբ Վարդանյանը լքեց պետնախարարի պաշտոնը, ոչ պակաս խոսակցություններ ու վարկածներ կան։ Բայց դրանք գրեթե չեն արտացոլում նրա բարդ կարիերայի հետագծի էությունը: Շատերը մոռանում են, որ մինչև 2022 թվականը նա ակտիվորեն մասնակցել է Հայաստանի և ԼՂՀ ճակատագրին։ Նրանք նույնպես չեն հասկանում, որ ոչ մի փող չի կարող քաղաքական հաջողություն ապահովել, եթե այլ հանգամանքներ չաշխատեն այդ հաջողությունն իրագործել փորձողին։ Այն ակնկալիքը, որ Ստեփանակերտն ու Երևանը կապող մայրուղու փակման ֆոնին համաշխարհային հասարակական կարծիքը կաջակցի հայտնի գործարարին, չարդարացան։ Հավանաբար մինչև 2022 թվականը, երբ Արևմուտքն ու Ռուսաստանը փոխգործակցում էին Ղարաբաղի հարցում, ԼՂՀ-ի երերուն կարգավիճակն ամրապնդելու փորձերը կարող էին ընդունվել։ Բայց այսօր չի կարելի հույս դնել Մոսկվայի, Վաշինգտոնի, Փարիզի և Բրյուսելի համերաշխության վրա։ Ընդհակառակը, Ռուսաստանն ու Արևմուտքն այսօր կատաղի մրցակցում են կովկասյան դաշտում, ոչ միայն ուկրաինական ուղղությամբ։ Իրանն իր շահն ունի Կովկասում, սակայն նրա ռեսուրսները բավարար չեն ընդհանուր աշխարհաքաղաքական իրավիճակը փոխելու համար։

Նաև որոշ չափով չստացվեց 1988-ի իրավիճակի կրկնությունը, երբ Ղարաբաղում բողոքի ցույցերը «արթնացրին» Երևանը և ողջ ԽՍՀՄ-ը։ Հայկական վերնախավը 2020 թվականի «աշնանային պատերազմում» կրած պարտությունից հետո մանր-մունր բաների մասին է մտածում, նարնք, միանշանակ, «միացումի» (ԼՂՀ-ի և Հայաստանի միասնության) փորձերի ժամանակը չունեն։

«Քաղաքականությունը հնարավորի արվեստն է» ճշմարտություն է, որը հաստատվեց Վարդանյանի՝ Ստեփանակերտի կարիերայի օրինակով։ Բայց սա նշանակու՞մ է, որ նրա քաղաքական ուղին ԼՂՀ-ում ավարտված է։ Ամենայն հավանականությամբ պատասխանը «ոչ» է։ Այժմ նախկին պետնախարարը հայտարարում է, որ շարունակելու է աշխատել ի շահ Ղարաբաղի։ Եվ դժվար թե նա ստի։ Բայց արդեն պարզ է, որ առանց հայաստանյան քաղաքական դաշտ մտնելու նման գործունեությունը դժվար թե արագ արդյունքի բերի։ Սա նշանակում է, որ հնարավոր է տեսանելի ապագայում Վարդանյանի ծրագրերի մասին լսենք նաեւ Հայաստանում։ Անցյալ տարվա նոյեմբերի սկզբից մինչև այս տարվա փետրվարի վերջի կարճ ժամանակահատվածում նա ստացել է որոշակի թվով համախոհներ (որոնց որակը դեռ պետք է ճշտվի)։ Սա նշանակում է, որ երբ մի պատուհան է փակվում, մյուսը բացվում է: Ճիշտ է, նրանց լայնությունը ցանկացած հայացքների ու մոտեցումների տեր հայ քաղաքական գործիչների համար այնքան էլ մեծ չեն»։