Ձեր վստահելի աղբյուրը

ԱՀ նախագահի խորհրդական Դավիթ Բաբայանը գրում է.

«Այսօր Միխայիլ Գորբաչովի ծննդյան օրն է, մարդ, ով արմատապես փոխեց աշխարհը, ով փոխեց նաև մեր ժողովրդի պատմության ընթացքը, մի մարդու, ում քաղաքականությունն իր ազդեցությունն ունեցավ մեզանից յուրաքանչյուրի կյանքի վրա։

Ինչպես ասում են՝ մահացածների մասին կա՛մ լավը, կա՛մ ոչինչ։ Այո, Միխայիլ Սերգեևիչն ինքը մահացավ՝ պատկառելի տարիքում։ Բայց նրա տեսակը, նրա ֆենոմենը դեռ կենդանի է, ուստի այս համատեքստում կարելի է շրջանցել այս ասացվածքը.

Այս տիպը, այս երևույթը, ընդհանուր առմամբ, կարելի է առանձնացնել հատուկ կատեգորիայում և անվանել «գոբրաչևիզմ», և այն գնահատելիս միշտ կլինի երկու ճամբար՝ դրական գնահատողներ և բացասական գնահատականներ։ Սակայն այս գնահատականը հիմնված է այս երեւույթի քաղաքականացվածության, անգամ «աշխարհաքաղաքականացվածության» ամենաբարձր աստիճանի վրա։

Աշխարհաքաղաքական տեսակետից նրան անվերապահորեն աջակցում են նրանք, ովքեր Խորհրդային Միությունը համարում էին աշխարհաքաղաքական, քաղաքակրթական և այլ թշնամի, և այս պետության կործանումը, բնականաբար, ամենագլխավոր առաքելությունն է, որը դիտմամբ, թե ոչ, իմանալով կամ չիմանալով փայլուն կատարեց Գորբաչովը: Եվ ահա, որպես վերնաշենք, գաղափարական շղարշ, շրջանառության մեջ են դրվում թեզեր` «տոտալիտարիզմի դեմ, հանուն հրապարակայնություն, ազատության, ժողովրդավարացման» և այլն պայքարում Գորբաչովի ավանդի մասին։ Դե, սա բնական գործընթաց է, որը միշտ ուղեկցում է, ծածկում, քողարկում իրական աշխարհաքաղաքական նպատակները։ Նրա հակառակորդները, ընդհակառակը, նրան մեղադրում են երկրի կործանման, հակամարտությունների, ողբերգությունների և այլնի մեջ։
 
Բայց, ամեն դեպքում, եթե մի կողմ դնենք այստեղ գերիշխող աշխարհաքաղաքական գործոնը և պարզապես վերցնենք գորբաչևիզմին կամ գորբաչևականությանը բնորոշ կառավարման հիմնական որակները, ապա դրա հիմնական բնութագրիչներն են՝ հայրենասիրության բացակայությունը, ցածր պրոֆեսիոնալիզմը, կարելի է ասել, պետական կառավարման հմտությունների ու մտածելակերպի անուղղելի բաց, կատաղի պոպուլիզմը, անվերահսկելի շաղակրատությունը, չդադարող լոզունգները և պաթոլոգիայի հասած սնափառություն:

Վստահ եմ, որ Գորբաչովի կողմնակիցների ճամբարի ներկայացուցիչները չէին ցանկանա, որ նման քաղաքական գործիչը լիներ իրենց առաջնորդը, նույնիսկ եթե երբեք հրապարակավ չասեն դա։
Ցավոք, գորբաչևիզմը դեռ կենդանի է, նույնիսկ կարելի է ասել՝ անմահ և հաճախ դրսևորվում է տարբեր երկրներում՝ ամենուր դժբախտություն ու քաոս սերմանելով՝ ստեղծելով լուրջ խնդիրներ։ Եվ այստեղ բացառություն չէ անգամ գորբաչովիզմի պատճառով այդքան տուժած փոքր Արցախի քաղաքական դաշտը։

Փրկիր մեր ժողովրդին, Տե՛ր, և մի տանիր զմեզ ի փորձութիւն այլ փրկեա զմեզ ի չարէ»։