Ձեր վստահելի աղբյուրը

ՌԴ ԱԳՆ Մոսկվայի պետական միջազգային հարաբերությունների ինստիտուտի միջազգային հետազոտությունների ինստիտուտի Եվրատլանտյան անվտանգության կենտրոնի առաջատար գիտաշխատող Սերգեյ Մարկեդոնով իր Թելեգրամ ալիքում անդրադարձել է Նիկոլ Փաշինյանի այսօրվա հայտարարություններին։

«2023 թվականի ապրիլի 18-ին Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը լրատվականների առաջին էջերում է։ Հայաստանի կառավարության ղեկավարը հայտարարել է. «Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև հաշտության համաձայնագիրը իրատեսական է, եթե երկու երկրներն էլ հստակ, առանց երկիմաստության և հնարքների, ճանաչեն միմյանց տարածքային ամբողջականությունը և պարտավորվեն այսօր ու ընդմիշտ միմյանց տարածքային պահանջներ չներկայացնել»,- հիշեցրել է նա։

Հրապարակում ենք Մարկեդոնովի գրության մի քանի կետեր.

«3. Այնուամենայնիվ, ինչպիսի՞ նրբերանգներ կան: Հայաստանի վարչապետը մշտապես խոսում է ոչ միայն Ադրբեջանի, այլև Հայաստանի տարածքային ամբողջականության մասին։ Եվ այս հարցն այնքան էլ պարզ չէ, որքան թվում է։ Տեսեք ժամանակ առ ժամանակ առաջացող պատմությունները Սյունիքում, Գեղարքունիքում, Տավուշում։ Ոչ միայն Ղարաբաղում, ինչպես ասում են։ Սահմանազատման և սահմանազատման հարցը ոչ պակաս բարդ է, քան նախկին ԼՂԻՄ-ի կարգավիճակի հարցը։ Երևանը միշտ հնարավորություն ունի մատնանշելու, որ Բաքուն պատրաստ չէ խստորեն հարգել Հայաստանի տարածքային ամբողջականությանը ՀԽՍՀ սահմաններում։

4. Ավելացնեմ նաև, որ Փաշինյանը, ինչպես երևի ոչ ոք Հայաստանում, գիտի, թե ինչպես փոխել իր դիրքորոշումները։ Հետաքրքրվողներ կարող են կարդալ «Քաղաքացիական պայմանագրի» (2021) նախընտրական ծրագիրը, որտեղ, օրինակ, այսպիսի միտք կա. «Բանակցային գործընթացում Հայաստանի առաջնահերթություններից մեկը լինելու է այն տարածքների դեօկուպացումը, որտեղ արցախցիներն ինքնորոշվել են... »։ Պարզվում է, որ մարդիկ ընդհանրապես չեն քվեարկել այն բանի օգտին, ինչ հետագայում հայտարարեց վարչապետը։ Կասեք, բայց հենց նա փոխեց իր դիրքորոշումները Բաքվի ճնշման տակ։ Ամեն ինչ այդպես է, բայց 2018-2019 թվականներին, գալով իշխանության, նա «խաղաղության աղավնիից» վերածվեց բազեի (հիշեք նրա հայտնի խոսքը՝ «Արցախը Հայաստան է և վերջ»):

6. Վերջին կետը (հերթականությամբ, բայց ոչ ըստ կարևորության)։ Արագացված խաղաղությունը ձեռնտու է Արևմուտքին։ Անմիջապես վերապահում կանեմ, որ խաղաղությունը ձեռնտու է նաև Մոսկվային, բայց ոչ կարգավորման գործընթացներից դուրս մղելու գնով։ Եվ դա է պատճառը, որ Ռուսաստանը պնդում է,որ  այդ պաշտոնական փաստթուղթը պետք է եզրափակի փոխզիջման հասնելու գործընթացը, այլ ոչ թե նախորդի դրան»։

Մարկեդոնովի անձնական մյուս դիտարկումները՝ հղումով։