Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հասմիկը Արզանյան մասնագիտությամբ մանկավարժ է՝ օտար լեզուների ուսուցչուհի: 2020 թվականի սեպտեմբերյան պատերազմի ընթացքում,  երբ Հայաստանում էր, լինելով երկու բալիկների մայր, տեսնելով, թե այդ սթրեսները, վախը ինչ ազդեցություն են ունենում երեխաների հոգեկան առողջության վրա, որոշեց ինչ-որ կերպ օգնել երեխաներին:

«Ինձ  մոտ միտք առաջացավ, երբ վերադառնամ Արցախ պետք է հիմնեմ մի այնպիսի կենտրոն, որ կարողանամ օգնել երեխաներին այդ վիճակից դուրս գալ։ Քանի որ արդեն ծանոթ էի ավազանկարչությանը, երկար փնտրտուքներից հետո որոշեցի հենց ավազանկարչություն «ներմուծել» Արցախ»,-պատմում է Հասմիկը։

Չնայած հանդիպած դժվարություններին, նա հետ չի կանգնել նպատակից, վերապատրաստում է  անցել։

«Առաջին անգամ, երբ դիպչեցի ավազին, հասկացա, որ սա իմն է, ժամերով աշխատում էի։ Արցախ վերադառնալուն պես անմիջապես սկսեցի տարածք փնտրել, մեծ դժվարությամբ գտանք։ Իսկ մինչ այդ առաջին աշակերտներին տանն էի ընդունում, ցանկանում էի հասկանալ՝ երեխաներին դո՞ւր է գալիս այդ արվեստը, թե՞ ոչ»,-պատմում է արցախցի կինն ու խոստովանում, երեխաների արձագանքից ոգևորված՝ նոր թափ է հաղորդել գործին։

Անցած տարվա մարտի 12-ին բացվեց Sand Planet ավազանկարչության կենտրոնը: Այդ ընթացքում սահմանին  լարվածություն կար, գազամատակարարման հետ կապված խնդիրներ կային։

«Մտածում էի, որ եթե անգամ եկամուտ չստանամ, միևնույնն է, պետք է շարունակեմ այդ աշխատանքը։ Այս ընթացքում Արցախ բերեցի նաև գունավոր ավազ, քանի որ մտածում էի գույներ ավելացնել երեխաների կյանքում»,-ասում է նա։

Արցախի շրջափակման հետևանքով  առաջացած ամենաբարդ խնդիրներից մեկն էլ  երեխաների տրամադրության  անկումն է։ Կենտրոնն այս առումով հրաշալի վայր է դարձել։

«Հոսանքի անջատումների հետևանքով խնդիրներ առաջացան, քանի որ ավազանկարչության սեղանները պետք է անպայման լուսավորվեն էլեկտրական լամպերով, որպեսզի կարողանանք աշխատել։ Կենտրոնի ջեռուցման մասին չեմ էլ խոսում։

Չնայած բոլոր դժվարություններին, միևնույնն է, մեր կենտրոնն իր գործունեությունը չի դադարեցրել, հաղթահարել ենք բոլոր դժվարությունները, հարմարվել ենք էլեկտրամատակարարման ռեժիմին և  շարունակել ենք մեր աշխատանքը»,-ասում է կենտրոնի հիմնադիրը։

Վառելիքի սղության  պատճառով Ստեփանակերտից դուրս գտնվող երեխաները չեն կարողանում հաճախել կենտրոն: Մյուսների մոտ էլ հաճախ ընկճվածություն է զգացում։

«Նրանց իրավիճակից կտրելու համար տարբեր միջոցառումներ ենք կազմակերպում: Փոքրիկ նվերներ եմ անում, քաղցրավենիք հյուրասիրում, որ ժպտան»,-ասում է Հասմիկն ու ավելացնում, որ կենտրոնում հիմա երեխաները նաև տարբեր լեզուներ են սովորում։

Ավազանկարչության ուսուցիչը պատմում է՝ երեխաները շատ են սիրում նկարել արցախյան պատկերները, մանավանդ՝ արցախցիներիս համար խորհրդանիշ դարձած Տատիկ-Պապիկի հուշարձանը, մեծ ոգևորությամբ նկարում են նաև 44-օրյա պատերազմի ընթացքում կորցրած  հուշարձանները, խաչքարերն ու եկեղեցիները:

«Մեր հաջողության հիմքը սերն է ու միասնականությունը, յուրաքանչյուր փորձություն էլ հաղթահարելի է, ուժեղ կամքի և գիտակից լինելու միջոցով»,-նշում է Հասմիկը։