Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Գտնում ենք, որ որոշումն անհիմն է, կայացվել է  Հայաստանի Սահմանադրության մի քանի հոդվածների, Մարդու  իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին եվրոպական կոնվենցիայի  6-րդ հոդվածի 1-ին կետի, Հայաստանի Դատական օրենսգրքի մի շարք  հոդվածների խախտումներով, իսկ միջնորդությունը ենթակա է մերժման կամ  կարգապահական վարույթը ենթակա է կարճման»,- Բարձրագույն դատական խորհրդում  Սնանկության դատարանի դատավոր Սամվել Թադևոսյանին, Վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի դատավոր Աստղիկ Խառատյանին, Վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական պալատի դատավորներ Արտակ Բարսեղյանին և Տիգրան Պետրոսյանին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու հարցի վերաբերյալ արդարադատության նախարարի պարտականությունները կարող  Լևոն Բալյանի միջնորդության քննարկման ասաց դատավոր Տիգրան Պետրոսյանը։

Հիշեցնենք, որ վարույթի հիմքում ՄԻԵԴ վճիռներից մեկն է. արդարադատության նախարարը միջնորդել է դատավորներին պատժել 2009 թվականին, այսինքն՝ 14 տարի առաջ կայացված դատական ակտերի համար՝««Շոլց ԱԳ» ընկերությունն ընդդեմ Հայաստանի» 2019թ հունվարի 24-ին հրապարակված ՄԻԵԴ վճռի հիման վրա։

Դատավորն ասաց, որ դատավորների դեմ կարգապահական վարույթ հարուցելու առիթ է հանդիսացել 2010  թ. մարտի 19-ին «Շոլց ԱԳ» գերմանական կորպորացիայի կողմից  ՄԻԵԴ   ներկայացված գանգատի հիման վրա հարուցված  2019 թ. վճիռը, որով արձանագրվել է ՀՀ կողմից Մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի  6-րդ հոդվածի առաջին կետի խախտում։ Ըստ նրա, լիազոր մարմինը ՀՀ  Սահմանադրությունը կիրառելու փոխարեն կիրառել է  դրան հակասող օրենքը։

«Մեզ վերագրված կարգապահական խախտումը կատարվել է 2009 թվականին, մինչդեռ  կարգապահական վարութ է հարուցվել  2023 թվականին, ավելի քան 13,5 տարի անց։ Մեր կողմից ենթադրյալ կարգապահական խախտումը կատարվելու օրվա դրությամբ  գործող ՀՀ Դատական օրենսգրքի 153-րդ հոդվածով  դատավորների նկատմամբ կարգապահական  վարույթի հարուցման առավելագույն ժամկետը սահմանված է եղել  դատական ակտը կայացնելուց հետո մեկ տարի։ Իսկ այդ ժամանակ գործող Սահմանադրությամբ սահմանվել է,  որ անձի  իրավական վիճակը վատթարացնող օրենքներն ու  իրավական ակտերը հետադարձ ուժ չունեն։ Դա  նշանակում է,  որ մեր կողմից դատական  ակտի կայացման օրվանից՝ 23.09.2009 թվականից մեկ տարի անցելուց հետո մեր նկատմամբ այլևս չէր կարող  կարգապահական վարույթներ հարուցվել, որքան էլ  օրենքներ փոխվեին, պատասխանատվություն սահմանվեր կամ խստացվեր։  Սույն վարույթի հարուցումն ապօրինի է, հետևաբար  ապօրինի դրա ողջ ընթացքը, այդ թվում նաև ԲԴԽ-ին միջնորդությամբ դիմելը»,- մանրամասնեց դատավորը։

Տ.Պետրոսյանն ընդգծեց, որ ինչպես վարույթ հարուցած, այնպես էլ ԲԴԽ միջնորդություն ներկայացրած անձը  պատշաճ չեն ուսումնասիրել ՄԻԵԴ  24.01.2019 թ. վճիռը, ինչի արդյունքում հանգել են անհիմն հետևությունների։

«ՄԻԵԴ-ն իր վճռում չի անդրադարձել որոշակի հանգամանքների, ՄԻԵԴ-ում ՀՀ ներկայացուցիչը  չի ներկայացրել համապատասխան առարկություններ և ապացույցներ՝ հիմնավորելու մարդու իրավունքների եվրոպական կոնվենցիայի  6-րդ հոդվածի 1-ին կետի խախտման բացակայությունը։

ՄԻԵԴ վճռից ակնհայտ է, որ ՀՀ կառավարության ներկայացուցիչը  տվյալ գործով  ներկայացել  է միայն նախնական առարկություն, որը ներկայացվել է դիմումի ընդունելության փուլում»,- ասաց դատավորը։

Տիգրան Պետրոսյանն ընդգծեց, որ դատավորներին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու միջնորդությամբ դիմելու մասին որոշումն անհիմն է, թերի, չի համապատասխանում ՀՀ Դատական օրենսգիրք սահմանադրական օրենքի 148-րդ հոդվածի պահանջներին։

Ըստ նրա, միջնորդության մասին որոշմամբ դատավորներին վերագրվում է  կոնկրետ խախտում, հետևաբար որոշումը պետք է լինի ավելի հիմնավոր, հենված ստույգ ապացույցների վրա, մինչդեռ ՀՀ-ում քննվված գործերի նյութերն ու ապացույցները ոչնչացված լինելու պայմաններում դա անհնար է։

«Հենց միայն այդ հանգամանքը բավարար էր, որպեսզի վարույթ հարուցած մարմինը հրաժարվեր միջնորդությամբ դիմելու մասին որոշում կայացնելուց, ինչը չի արել»,- ասաց դատավոր Տ.Պետրոսյանը։ 

Նա նշեց, որ վարույթ հարուցած անձը կոնկրետ իրենց նկատմամբ վարույթ հարուցելով դրսևորել է կամայականություն, ընտրողաբար է կիրառել օրենքը։