Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արցախցի Նանար Պողոսյանը գրում է.

«Արցախի դիահերձարանի մոտակայքի օդում բառի ուղիղ իմաստով տղաների արյան հոտն է, որովհետև լույս չլինելու պատճառով ոչ սառնարաններն են հերիքում, ոչ էլ արդեն սառն է պահում: Մարդիկ ստիպված հողին են հանձնում իրենց ընկերներին, էլ չեն սպասում, որ հարազատը՝  անգամ մորը, շրջափակումից հանեն ու բերեն իրենց երեխաների վերջին հրաժեշտին:

Ու ես թուրքից չեմ նեղանում, ես հայ դավաճաններից եմ նեղանում: Արցախն ազատագրած՝ անմահացած հորս ու իմ պայքարը, անգամ 44-օրյայի ժամանակ իմ դուրս չգալը, էսպիսի Արցախի համար չէր, անիծվեք դուք: Աղոթեք, որ ողջ չմնամ, թէ չէ անուն առ անուն  դավաճանների ցուցակով պատմության գիրկն եմ ձեզ գցելու իմ հետագա գրքերում:

Ու չասեք իբր հիմա միասնանալու ժամանակ է, Արցախս կորցնելուց հետո թքած թե կմիասնանաք թե ոչ, եթե 30 ու անց տարիներ միասնական չենք  եղել հիմա թքած թե ով ինչ է մտածում, ուզում եմ իրար ուտեք, ուզում եմ գժվեք, խելագարվեք, որ ինձ հասկանաք: Անթասիբնե՛ր:

Հարազատներիս գտնելու համար 59 դիակ զննեցի, որտեղ մի պապիկ մոտեցավ, թե մեղք ես բալես գնա տուն ջահել աղջիկ ես դու դեռ երեխա պիտի ունենաս, ի՞նչու դու ես եկել, ձեր տան տղամարդկանց ասա թող գան փնտրեն, ասացի պապի ես մեր տան տղամարդկանց եմ փնտրում ու փնտրելուց բախվեցի եղբորս ընկերոջը կատակասեր, դրական, կյանքով լեցուն Վիտալիին, ում առաջ հազար անգամ հաց եմ դրել մեր տանը, ում երբևէ չեմ պատկերացրել, որ կտեսնեի այդ վիճակում, ում տարանք հողին հանձնեցինք, ում մայրը չկարողացավ կես ժամվա ժանապարհը կտրեր, քանի որ շրջափակման մեջ է ու գար որդուն վերջին հրաժեշտ տար:
Անիծվեք ու անորդի մնաք դուք հայ դավաճաններ:
Մինչև Արցախը հանձնելու վերջին օրը գեներալների կոչումներ են տալիս զզվանքներ, անասուններ: