Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արցախցի Նանար Պողոսյանը գրում է. 

«Բարի լույս Գորիսից, էսօր ժամը 10-ին կճանապարհվեմ Երևան:

Իմ խորին երախտագիտությունն եմ հայտնում Գորիսեցիներին, Կոռնիձորցիներին, բոլոր կամավորներին, ուժային կառույցի այն տղաներին, ովքեր ոչինչ չեն խնայում տեղահանված Արցախցիներիս օգնելու համար: Ես իմ աչքով այդ ամենը տեսա, զգացի սեփական մարմնիս վրա, երբ ամեն ինչ անում էին, որ գոնե մի փոքր մեղմեն մեր ցավը:

Մենք հեռվից այլ բան էին լսում, բայց աչքով այլ բան տեսանք: Շնորհակալ եմ ՄԱՅՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆ, արժանի զավակներ ունենալու համար, ես իմ մարմնի վրա զգացի ՄՈՐ քո պահվածքը։

Շնորհակալ եմ այն մարդկանց, ովքեր ճանաչելով ու չճանաչելով ինձ ու ընտանիքիս զանգում են, հետաքրքրվում են, օգնության տարբեր առաջարկներ են անում:

Շնորհակալ եմ սփյուռքաբնակ այն հայերին, ովքեր անգամ չճանաչելով ինձ զանգում են, հարցնում են որպիսությունս, ինչով կարողանում են փորձում են օգնել:

Հայաստանաբնակ այն հայերին, ովքեր հիմիկվանից փորձում են աշխատանքիս հարցը լուծել, որն ամեն ինչ կորցնելուց հետո ամենավերջինն է ինձ հուզում, բայց և նրանք ավելի սթափ են, այդ ես եմ, որ հիմա ադեկվատ չեմ:

Դժոխքի այս ճանապարհին, իմ ինքնությունը, տարիներով ստեղծածը, հորս շիրիմը, տունս ու հողս կորցնելու ատելության ճանապարհին ես ավելի խորը ճանաչեցի իսկական՝ թասիբով ՀԱՅԻՆ, ճանաչեցի նաև միշտ մեծ-մեծ խոսող, բայց ինձ ճամփին՝ ղեկին, թողող հային:

Մի խոսքով շնորհակալ եմ կյանքի հանդեպ իմ ատելությունը մեղմող, սփոփող ծանոթ և անծանոթ բոլոր մարդկանց:

Ես քաջ գիտակցում եմ, որ ոչ մեկը ոչ մեկին պարտավոր չէ, ու հաճախ հուզվում եմ, ձեր չափից շատ հոգատարությունից, ինձ մենակ չթողնելուց:

Գիտակցում եմ նաև իմ որպիսությունը ձևական հարցնողներից:

Մի խոսքով 2 իրականության մեջ եմ բարու և չարի ու ինչպես բոլոր հեքիաթներում հուսով եմ ձեր շնորհիվ իմ կյանքի դժողքային հեքիաթում ևս բարին կհաղթի:

Ես մանկուց Արցախն ազատագրած հորս կորցնելուց հետո միշտ միայնակ եմ պայքարել, միայնակ ստեղծել, չարչարվել, տուն կառուցել, անուն, հարգանք պատիվ ստեղծել ու հիմա երբ եկել է դժվարությամբ ձեռք բերված այդ ամենը վայելելու պահը, հիմա էլ կորցրել եմ ինքնությունս, հողս, հավատս, պայքարի ուժս:

Ես էլ առաջվանը չեմ, ես սիրում էի կյանքն իր բոլոր դժվարություններով, ախր աշխարհ տեսած ճամփորդս, մեծ աշխարհում 2 շաբաթից ավել չէի կարողանում մնալ առանց Արցախ, հիմա ո՞նց եմ անելու, ես ատում էի լացը, հիմա անընդհատ ուզում եմ միայնակ մնալ ու բարձր լացել, իսկ հիմա էլ դուք ինձ միայնակ մնալ չեք թողնում:

Չգիտեմ, կվերադառնա նախկին Նանարը թե ոչ, բայց դուք դրա համար ձեզնից կախվածն անում եք:

Շնորհակալ եմ:

Հ.Գ. Ընկերներ, ես շարունակում եմ փնտրել վարձով մեկ տուն՝ 2 կամ 3 սենյականոց, խնդրում եմ իմանալու դեպքում տեղեկացնել ինձ»։