Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հարությունյանների 6 հոգանոց ընտանիքը Արցախից բռնի տեղահանվելուց հետո ժամանակավոր բնակություն է հաստատել Մասիս քաղաքում։ Այժմ ապրում են գրադարանի հին շենքի սենյակներից մեկում։ Նրանց են միացել նաև ընտանիքի տատիկն ու հորաքույրը։

Ստեփանակերտից դուրս գալուց հետո նախ տեղափոխվել են Ռանչպար գյուղ, որտեղ մնացել են բարեկամների տանը, հետո արդեն եկել են Մասիս։ Հարությունյանների 4 երեխաներից երեքն ուսանող են, բոլորն էլ սովորում են Երևանում, ուստի քաղաքին մոտ գտնվելու համար նրանք որոշել են տեղափոխվել Մասիս։

21 ամյա Մարիա Հարությունյանը պատմում է, որ Ստեփանակերտի իրենց բնարականից ոչինչ չեն վերցրել, միայն մի քանի հագուստ, հիմա են մտածում այս կամ այն իրը կարող էին վերցնել, որն իրենց կհիշեցներ Արցախում անցկացրած լավագույն օրերը։ 

«Այնքան տագնապած ենք դուրս եկել, որ այդ պահին ոչ մի բանի մասին չէինք մտածում։ Երեք օր եղել ենք ճանապարհին, այդ ժամանակ ասում էինք՝ անփորձանք Հայաստան կհասնենք»,- ասում է նա։

Մարիան Երևանի պետական համալսարանի ուսանող է, որոշել է ուսմանը զուգահեռ նոր մասնագիտություն սովորել, որ կարողանա աշխատել։

Նրա հայրն առաջին կարգի հաշմանդամ է, վիրավորվել է Արցախյան առաջին պատերազմի ժամանակ։ Ասում է, որ հիմա մայրն է աշխատանք փնտրում, երեխաները նույնպես ուզում են աշխատել։

«Մեր միակ ցանկությունն այս պահին այն է, որ աշխատենք, տուն գնենք, մենք որևէ մեկից հույս չունենք, որևէ ակնկալիք չունենք, մենք մեր վրա հույսը պիտի դնենք»,- նշում է Մարիան։ 

Ընդհանուր առմամբ, Մասիս համայնքում հյուրընկալել են բռնի տեղահանված 12 հազար արցախցու՝ 2800 ընտանիք, սակայն այժմ նրանց թիվը հասնում է 8-9 հազարի։ Մասիս համայնքի սոցիալական աշխատող, Արցախից բռնի տեղահանված ընտանիքների հարցերով պատասխանատու Նվարդ Մարտիրոսյանը Panorama.am-ի հետ զրույցում ասում է, որ  Մասիսիում կա բնակարանների խնդիր, մարդիկ չեն կարողանում տուն վարձակալել, դրա համար տեղափոխվում են այլ համայնքներ։

«12 հազարից այսօր Մասիսում մնացել է 8-9 արցախցի, իրականում տուն չկա, մարդկանց տեղավորել ենք գրադարանում, մանկապարտեզում, ծանոթների տանը։ Ցավոք, վարձով տրվող բնակարանների գներն անմարդկային բարձր են, մարդիկ չեն կարողանում տուն վարձակալել։ Մենք մեր ծանոթների միջոցով փորձում ենք համեմատած նորմալ գներով բնակարաններ գտնել, որ մարդիկ դրսում չմնան։ Նույնիսկ եղել են դեպքեր, որ գյուղերում երկար տարիներ փակ մնացած տները ժամանակավոր հատկացվել են արցախցիներին, խոսել ենք սեփականատերերի հետ, խնդրել են  դրանք տրամադրել»,- ասում է նա։

Նվարդ Մարտիրոսյանի խոսքով՝ բնակարանների խնդիրն առաջացել է դեռ 2020 թվականին։ Պատերազմից հետո իրենց տունը կորցրած շատ արցախցիներ մնացել են այստեղ, բնակարան, սեփական հող են գնել, կամ էլ վարձակալել են, սկսել են աշխատել, ընդգրկվել տարբեր ծրագրերում։
Բացի այդ, ինչպես նշում է սոցիալական աշխատողը, Մասիս քաղաքը մոտ է մայրաքաղաքին, դրա համար մարդիկ ցանկանում են հենց այստեղ բնակություն հաստատել, որ երեխաները կարողանան հեշտությամբ համալսարաններ գնալ, նաև Երևանում աշխատել։ 

Ըստ Նվարդ Մարտիրոսյանի՝ եղել են  դեպքեր, որ այս ընթացքում որոշ արցախցիներ գնացել են այլ մարզեր, բայց նույն օրն էլ հետ են վերադարձել։

«Մենք էլ ամեն ինչով նրանց աջակցում ենք, դա մեր պարտքն է, բայց կացարանների խնդիրը դեռ կա, փորձում ենք լուծումներ գտնել։ Այս պահին վերանորոգվում է քաղաքապետարանի հարևանության գտնվող երեք հարկանի շենքը, որի սեփականատերերն այն անհատույց տվել է համայնքին։ Վերանորոգումից հետո այն կտրամադրվի արցախցիներին։ Կլինի հանրակացարանի նման և կկարողանանք տեղավորել 50-60 ընտանիք»,- նշում է Նվարդ Մարտիրոսյանը։

Բացի այդ, այս պահին շինաշխատանքներ են իրականացվում գրադարանի հին շենքում, որտեղ ևս մի քանի ընտանիք է ապրում։ Վերանորոգումից հետո այստեղ էլ, ըստ նրա, կարող են տեղավորել 30 հոգու։

Նվարդ Մարտիրոսյանն ասում է, որ վերանորոգվում է նաև քաղաքի ինֆեկցիոն հիվանդանոցի հին շենքը, որը նույնպես տրամադրելու են արցախցիներին։

«Այս ամենից բացի նաև հավաքագրումներ ենք անում, որ մարդկանց ապահովենք տարբեր իրերով՝ մատրասներ, տաքացուցիչներ, վերմակներ, ինչպես նաև սնունդով։ Հիմա ավելի շատ տաքացուցիչներ են պետք։ Սա դեռ սկիզբն է, մեկ ամիս հետո իրավիճակն ավելի է լրջանալու, հիմա մեզ մեծ թվով տաքացուցիչներ են պետք, որ մարդիկ կարողանան ձմռանը կացարանները ջեռուցել»,- ասում է նա։