Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արցախի Հանրապետության Պաշտպանության բանակի գնդապետ Սենոր Հասրաթյանը գրում է.

«Տոն օրերին մենք խաղում էինք «հայերի կոտորած» խաղը, խաղ, որն ավելի շատ էինք նախընտրում մնացած բոլոր խաղերից,- իր «Կովկասյան օրեր» գրքում, որը լույս էր տեսել 1945թ. Փարիզում, գրում է ծագումով բաքվեցի գրող Ում էլ Բանին, նույն ինքը՝ Միրզա գըզը Ասադուլաևան:

«Ռասիստական կրքերից հարբած՝ մենք մեր ատավիստական ատելության զոհասեղանին էինք դնում մորական կողմով հայուհի Թամարին: Սկզբում նրան կամայականորեն մեղադրում էինք մահմեդականների սպանության մեջ և, մեր հաճույքը թարմացնելու համար, սկսում էինք գնդակահարել: Հետո կտրում էինք նրա լեզուն, գլուխը, վերջույթները և դրանք նետում շներին՝ դրանով մեր զզվանքը հայտնելով հայկական մարմնի հանդեպ...»,-գրել է նա:

...20-րդ դարասկզբին Բաքվում տեղի ունեցածը նույն ահավորությամբ կրկնվեց նաև 20-րդ դարավերջին... Զոհասեղանին նորից Բաքվի հայն էր, բայց արդեն ոչ թե խաղի, այլ իրական կոտորածի տեսքով...

33 տարի առաջ՝ այս օրերին Բաքվի Խագանի փողոցում հավաքված ազերի խառնամբոխի աչքի առաջ բռնաբարվեցին 90 և 70 տարեկան հայ մայրն ու դստերը, ավերվեց ու թալանվեց հայերին պատկանող շուրջ 110 բնակարան, զոհերի իրական թիվն առայսօր մնում է անհայտ...

20-րդ դարասկզբին հայը պետականություն չուներ, իսկ այսօր, կարծես թե, ունի... Բայց,միևնույն է, թուրքի  համար նախընտրելին «հայերի կոտորած» խաղն է...»: