Ձեր վստահելի աղբյուրը

Գերմանաբնակ դիրիժոր Ռուբեն Ղազարյանը Հայաստանում է։ Հայ կոմպոզիտորական արվեստի 15-րդ փառատոնի շրջանակում այսօրվա կայանալիք Հայաստանի պետական սիմֆոնիկ նվագախմբի համերգը ղեկավարելու է հենց Ռուբեն Ղազարյանը։

Թեև 30 տարուց ավելի բնակվում է Գերմանիայում, բայց մշտապես հետևում է Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձություններին, մասնավորապես, մշակութային կյանքին։

Panorama.am-ը զրուցել է Ռուբեն Ղազարյանի հետ վերջին օրերին մշակութային կյանքի ամենաարդիական խնդրի՝  Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիան ապագա ակադեմիական քաղաքի մաս դարձնելու, տեղափոխելու վերաբերյալ։

Ռուբեն Ղազարյան-Տասնյակ տարիների արմատներ ունեցող մայր բուհն արմատախիլ անել, տեղափոխել, առնվազն կարելի է անհեթեթություն կոչել։ Իհարկե, Կոնսերվատորիան այլ տեղ տեղափոխելը մեծագույն սխալ է Հայաստանի մշակութային կյանքի հանդեպ։ Հույս ունեմ՝ երբեք չի իրականացվի։

Կարևոր է, որ Կոնսերվատորիան տեղակայված է քաղաքի սրտում։ Պատահականություն չէ, փոխկապակցված են՝ օպերային թատրոնը, ֆիլհարմոնիկը, երաժշտական դպրոցները...Կոնսերվատորիան իր համար ուրիշ մոլորակ չէ՝ անջատված մնացածից։ Հայաստանի, Երևանի ամբողջ երաժշտական աշխարհը մի օրգանիզմ է։ 

Սիրում են Հայաստանում ոմանք ամեն ինչը համեմատել եվրոպականի հետ, ամեն օր լսում ենք, որ Հայաստանը գնում է դեպի Եվրոպա։ Հենց նույն Եվրոպայում, որն այստեղ 24 ժամ օրինակ են բերում, ոչ մի կոնսերվատորիա տեղակայցած չէ քաղաքից դուրս։ Ճիշտ հակառակը։

Գիտությունների կլաստերն այլ բան է, չի կարելի համեմատել։

Panorama.am-Կոնսերվատորիայի դասախոսական կազմը, ուսանողները դեմ են տեղափոխությանը, բողոքում են, ստորագրահավաք են կազմակերպել։ Արդյունք կտա՞։

Ռուբեն Ղազարյան-Հուսանք, արդյունք կտա։ Միանշանակ, ողջունում եմ իրենց կեցվածք դրսևորելը։ Իրենց պայքարը շատ կարևոր է։

Panorama.am-Հայաստանում այսօր թատրոն են փակում, միավորում են մեկ այլ թատրոնի, այսինքն մշակութային հաստատությունների դեմ քայլեր են արվում, որոնք դժգոհություն են առաջացնում արվեստագետների շրջանում։ Միտում տեսնո՞ւմ եք՝ հարված մշակույթին, ազգայինին։

Ռուբեն Ղազարյան-Այդ միտումը ես միանշանակ տեսնում եմ, հնարավոր չէ, չտեսնել։ Պատահական չէ, որ թիրախավորում են այն ամենը, ինչ մեզ հայ, հայ ազգ է դարձնում։ Սա մի մեծ շղթայի մասնիկներից մեկն է։ Օրինակ, նույն Կոնսերվատորիան, մշակույթը։

Ինչո՞ւ են դպրոցներից հանում մեր նահատակված զինվորիներին նվիրված «Փառքի անկյունները», հալածանքների է ենթարկվում մեր եկեղեցին։ Ինչո՞ւ են գրում պատմության սարսափելի դասագրքեր։ Այս ամենը պատահականություն չէ։ Մեր բոլոր սրբությունները թիրախ են դարձել։ Ինչո՞ւ են դա անում։ Եթե իսկապես կարողանան այդ ամենը կամաց-կամաց 1, 2, 3 սերնդի  գիտակցությունից, ենթագիտակցությունից ջնջեն, ապա  էլ չենք ունենա ազգ, պատմություն։ 

Մենք ունենք հիասքանչ հայոց լեզու, ֆանտաստիկ երաժշտություն, գրականություն, եթե այդ ամեն ինչը ջնջեն, ապա չկա հայություն, չկա ազգ, չկա պատմություն։ 

Այն հայերին, մարդկանց, որոնք կարծում եմ, որ եթե իրենք ամեն ինչից հրաժարվեն ինչն իրենց հայ է դարձնում, ամեն ինչ մերժեն, մոռանան հայ են ու կարծում են, որ այդ դեպքում թշնամին մեզ հանգիստ կթողնի, ասեմ՝ մեր թշնամին երբեք չի մոռանա, որ մենք հայ ենք, եթե շղթայի առաջինից վերջին մասնիկը մոռանանք, հրաժարվենք։ Մեր թշնամին դա չի մոռանա, երբեք հանգիստ չի թողնի։

Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում։