Ձեր վստահելի աղբյուրը

««Աշխարհաքաղաքականություն» եզրույթը շատերը սխալ են ընկալում: Անգամ մասնագետ-քաղաքագետները: Այստեղից էլ՝ աղավաղված, խիստ մակերեսային պատկերացումները մեզանում և մեր շուրջ տեղի ունեցող զարգացումների վերաբերյալ»,-նման կարծիքի է քաղաքական գիտությունների և տնտեսագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր Վահե Դավթյանը։

Նրա խոսքով, աշխարհաքաղաքականության դասական սահմանումը կենսական տարածության ընդլայնումն է: Հետևաբար, տարածքային մտածողությունը: Վերջինիս բացակայությունը, ըստ դասական աշխարհաքաղաքագիտության, տանում է պետությունը վախճանի:

«Տարածքային մտածողությունն, իր հերթին, ենթադրում է.

ա. սեփական սահմանների պահպանում, հնարավորության դեպքում՝ ընդլայնում (ոչ միայն ռազմական, այլ նաև մշակութային, տեղեկատվական, տնտեսական էքսպանսիայի տեքսով),
բ. ներքին գաղութականացում, այսինքն՝ պետական սահամններիդ մեջ առկա տարածքի հավասարաչափ զարգացում, ներքին ինտեգրում:

Ասել, որ թե առաջինի, թե երկրորդի մասով ունենք խնդիրներ, կնշանակի՝ ոչինչ չասել:

Աշխարհաքաղաքականությունը սովորեցնում է, որ միջպետական սահմանը ոչ միայն աշխարհագրական ու քաղաքական, այլ նաև բնական օրգան է՝ քո քաղաքակրթական օյկումենան սահմանող: Խախտելով այդ սկզբունքը՝ պետությունը դանդաղ ինքնասպանություն է գործում:
Դասական աշպարհաքաղաքականությունը սովորեցնում է նաև, որ տարածքային մտածողության կրող պետք է լինի ոչ միայն իշխող էլիտան, այլ ժողովուրդը: Խոսքը պասիոնարության մասին է, որը և սահմանում է տվյալ երկրի զարգացման Մետակոնցեպտը: Կարող ես ունենալ շատ նավթ ու գազ, ելք դեպի ծով կամ կենտրոնական ցամաքային դիրք: Այդ ամենն առոչինչ է, եթե չկա պասիոնարություն, որի նկատմամբ քաղաքական կառավարման ձևը, քաղաքական ռեժիմը ունեն ածանցյալ նշանակություն:

Եվ այս առումով մենք կրկին դեֆիցիտ ունենք: Պասիանորության դեֆիցիտ: Դեֆիցիտ, որը լրացվում է տոտալ կոնֆորմիզմով»,-նշում է  նա։