Արդյունքում ի՞նչ ստացան հիմնական կողմերը բրյուսելյան հանդիպումից. Փորձագետի կարծիք
«Հայացք» կենտրոնի փորձագետ Աննա Կարապետյանը վերլուծում է՝ ինչ են ստացել կողմերը բրյուսելյան հանդիպումից։
«Ակնհայտ է, որ հանդիպմանը նախորդած քարոզչական արշավն չափազանցված ակնկալիքներ ստեղծեց` թե´ հանրության շրջանում, թե´ հարևան երկրներում` դրանից բխող անվտանգային և քաղաքական հետևանքներով: Օբյեկտիվ իրավիճակն էլ հուշում էր, որ Հայաստանի արտաքին քաղաքական վեկտորի լուրջ շրջադարձի համար մի քանի միլիոնը բավարար չէ, առնվազն անվտանգային երաշխիքներ են պետք: Արդյունքում առաջացավ և´ անվտանգային մարտահրավեր Հայաստանի համար, և´ վախ իշխանությունների մոտ, որ այդքան փառաբանված հանդիպման արդյունքները կարող են հիասթափեցնել հասարակությունը և չտալ ցանկալի PR արդյունքները:
Պատահական չէր Փաշինյանին պատկանող կայքում հանդիպումից անմիջապես առաջ ակնկալիքները «գետնին իջեցնող» գրառումն ու հանդիպման սկզբում, ոչ թե վերջում տրված ասուլիսը: Ասուլիսն իբրև թե նաև հուշում էր, որ փակ դռների հետևում ավելին են քննարկելու, քան 270+65 մլնը, բայց առանց այս պահին կոնկրետ հայտարարվող արդյունքների:
Արդյունքում ի՞նչ ստացան հիմնական կողմերը:
Հայաստանը`
.անվտանգային սպառնալիքների աճ ու լարվածություն սահմաններին,
. 270+65 մլն-ի խոստում` «տնային աշխատանքը» կատարելու պայմանով (որը կարող է ունենալ բաց կողմ` բարեփոխումներ, նախագծեր և այլն, և փակ կողմ` ՌԴ դեմ հստակ գործողություններ),
. էլ ավելի կոշտացած հռետորաբանություն Մոսկվայից,
. քաղաքական հայտարարություններ Հայաստանի խաղաղության ձգտումներին աջակցելու վերաբերյալ, ոչ մի իրական անվտանգային երաշխիք,
. ոչ մի խոստում Արցախ հայերի վերադարձի ուղղությամբ աշխատանք տանելու վերաբերյալ, փոխարենը գումար նրանց արագ Հայաստանում ինտեգրելու համար,
. ոչ մի հստակ խոստում նույնիսկ վիզաների ազատականացման հարցում...
Փաշինյանը`
. աջակցության խոսքեր անձամբ իր ու 2018-ից հետո Հայաստանում տեղի ունեցող գործընթացների հասցեին ԵՄ ու ԱՄՆ ղեկավարությունից,
. իր հորինած «Խաղաղության խաչմերուկ» նախագծի կարևորում, որը կփորձի օգտագործել թե´ երկրի ներսում, թե´ Ադրբեջանի հետ երկխոսությունում PR-ի համար` հասկանալով դրա անիրատեսականությունը,
.արևմտյան կուրսը խորացնելու համար գերծիքակազմ` ավելի խոր համագործակցության վերաբերյալ հայտարարությունների, էներգետիկ, տնտեսական դիվերսիֆակացման հարցերում աջակցության խոստումների տեսքով...
Արևմուտքը`
. ՌԴ-ին նյարդացնող ու տարածաշրջանում նրա դիրքերը թուլացնող հերթական արշավ,
. սեփական վարկանիշի աճ հայ հասարակության աչքերում,
. դիրքերի ամրապնդում, մուտքի հնարավորություն նոր ոլորտներ, ինչպիսիք են էներգետիկան, տրանսպորտը և այլն,` առանց իրական ջանքերի կամ ռիսկերի (որոնք կառաջանան, օրինակ, վիզաների ազատականացումից):
Ադրբեջանը`
. սեփական դերի աճ, ինչը ցույց տվեցին Բլինքենի և ֆոն դեր Լայենի զանգերն Ալիևին նախքան հանդիպումը,
. ԵՄ հետ էներգետիկ համագործակցության ավելի մեծ աճի խոստումներ,
. սեփական ագրեսիվ քաղաքականության արդյունավետության ապացույց
Թուրքիան այս փուլում քննադատեց հանդիպումը` շատ լավ հասկանալով, որ այն իրականում մեծացնելու է իր դերը տարածաշրջանում` թե´ որպես տարածաշրջանում Արևմուտքի գործնական ներկայացուցիչ, թե´ որպես Ադրբեջանի «ավագ եղբայր»:
ՌԴ-ն կոշտ արձագանքեց` հասկանալով, որ այս ամենի իրական միակ նպատակը Հայաստանին վերջնականապես Մոսկվայից պոկելն ու ՌԴ դիրքերը թուլացնելն է: Բայց ընտրվեց սպառնալիքների գործիքակազմը և անուղղակի կերպով աջակցությունն Ադրբեջանին (Հայաստանին մեղադրելով եռակողմ հայտարարությունների չկատարման մեջ), որն այս իրավիճակում նույնիսկ իրավիճակը սթափ գնահատող ՀՀ քաղաքացիներին թույլ չի տալու դրական արտահայտվել Մոսկվայի հասցեին:
Իրանն այս պահին չարձագանքեց` ելնելով Իսրայելի հետ խիստ լարվածությունից, բայց մինչ այդ բազմիցս արտահայտել է իր մտահոգություններն «արտաքին ուժերին տարածաշրջան բերելու» կապակցությամբ»։