Ձեր վստահելի աղբյուրը

ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյանը գրում է.

«Մեր այսօրվա զարթոնքի՝ Տավուշյան շարժման խորհրդանիշ դարձած երգի բառային քառատողը պարունակում է անսահմանության ու գոյության էության մեջ խորը թափանցող հասկացություններ՝ Հայ, Հայաստան, Հայրենիք ու Աստված։

Հայը հազարամյակների արգանդում ծնված աշխարհի մարմնացումն է, ոգու անխորտակելիության և հավերժության խորհրդանիշը: Որքա՜ն մեծություն և արժանապատվություն է արմատավորված այս անվան մեջ:

Հայաստանը՝ դեպի երկինք վեր հառնող իր լեռնագագաթներով, հանդես է գալիս ոչ թե պարզապես որպես աշխարհագրական անվանում, այլ որպես պաշտպան մայր՝ գրկելով իր բոլոր զավակներին՝ անկախ ծագումից ու ազգությունից՝ միավորված իր սահմանների հանդեպ ընդհանուր սիրով և հարգանքով։ Այս երկիրը համընդհանուր տարածության խորհրդանիշն է, որտեղ յուրաքանչյուր ոգ ապաստան և խաղաղություն է գտնում:

Հայրենիքը բացահայտվում է որպես հասկացություն, որը շատ ավելի ընդարձակ է, քան պարզ տարածքը կամ կենսատարածքը: Սա պատմության արձագանքն է, որ հնչում է աշխարհասփյուռ յուրաքանչյուր հայի մեջ, սա կամուրջ է դեպի նախնիներն ու ժառանգները, սա հիշողության ու հպարտության անվերջանալի շղթա է, որը յուրաքանչյուր սեղան դարձնում է տնային խնջույք և յուրաքանչյուր աղոթք՝ կոչ նախնիներին:

Եվ, վերջապես՝ Աստված։ Հազարամյակների ընթացքում իր հավատքը հաստատակամորեն կրած հայության համար սա հիշեցում է, որ ցանկացած փորձության, ցանկացած դժբախտության դեպքում մարդ արարածը միայնակ չէ։ Հայը, դիմելով երկինք, աշխարհին հիշեցնում է հավատքի զորությունն ու ոգու անսասանությունը, ամենազորի հովանու ներքո դարեր շարունակ տոկալու և հույս պահպանելու իր անսպառ կարողությունը։

Այսպիսով, Հայը, Հայաստանը, Հայրենիքն ու Աստվածը միախառնվում են գոյության հյուսվածքի մեջ՝ ձևավորելով պատմության, հավատքի, մշակույթի և աննկուն ամրության օրինաչափություններ, որոնք այս խճանկարը դարձնում են ոչ միայն հստակ արտահայտված, այլև հավերժ դաջված՝ ինչպես մեր, այնպես էլ մեր ժառանգների սրտերում»։