Ոչինչ այնքան չի մերձեցնում մարդկանց, որքան... PR-ը
Օրերս տեղի ունեցավ Հայկական PR մրցանակաբաշխություն։ Ինչպես իրենք են հայտնում՝ «ազգային մրցանակ հանրային կապերի և ռազմավարական հաղորդակցության ոլորտում» ։
Չեմ անդրադառնա նրանց, ովքեր արժանի են մրցանակի ընդհանրապես. Արժանի՝ այսինքն աշխատանքային փուլը ես համարում եմ ավարտված՝ սկսած իրազեկումից, ընթացքից մինչև իրազեկման նպատակի կատարում։ Սա ես շատ եմ կարևորում։ Ավելին՝ ոչ թե շատ, այլ կարևորը հենց ավարտուն ցիկլն է։
Երևի չէի գրի այդ մասին, բայց ուշադրությունս գրավեց ֆեյսբուքյան մի գրառում, որից իմացա, որ «Հայաքվեն» ևս մրցանակակիր է։ Ինչպես իրենք են ասում՝ որպես «տարվա նախաձեռնություն»։
«Մենք էլ գիտենք հայրենիքի փրկության համար է, դու մի ասա՝ պիառ նախագիծ է»՝ գրառումը առանձնացրեցի ասելիքիս համար։
«Հայաքվեն», իրոք, ենթադրում էր մեծ մասշտաբի միջոցառում, որի վերջնական փուլը պիտի լիներ Արցախը այլ երկրի կազմում ճանաչողների համար քրեական պատասխանատվություն։ Նախնական փուլի ստորագրահավաքը եղավ ու... վերջ։ Կարելի էր, իհարկե, հենց սկզբում գլխի ընկնել, որ ցանկացախ բան, որ պետք է մտնի ԱԺ ու այնտեղ հավանություն ստանա, եթե ՔՊ-ի դեմ է, անհնար բան է։
ԱԺ բացարձակ այս մեծամասնության մեջ չկան մարդիկ, որ չունենան պատասխանատվություն հայրենավաճառության մեջ։ Հետևաբար՝ ամուր, մինչև վերջ կառչելու են իրենց աթոռներից։
«Հայաքվեի» ստորագրահավաքը, սակայն, մի այլ գործընթացի սկիզբ դրեց՝ համենայն դեպս, չիմանալով, թե ինչ շարունակություն կունենա այդ ամենը, փաշինյանյան գործադիրն ու օրենսդիրը, իրար հերթ չտալով շտապեցին ճանաչել Արցախի անկախ Հանրապետությունը ադրբեջանի կազմում։
Պիտի՞ Արցախը հանձնելուց հետո ճանաչեին նիկոլականները ադրբեջանը՝ Արցախը կուլ տված սահմաններով։ Անկասկած։ Ամեն բան ծրագրված էր ու, որոշ խաթարումներով, բայց դրան էր գնում։
Դարձա՞վ «Հայաքվեն» կատալիզատոր այդ շտապ որոշման համար։ Չգիտեմ։
Բայց լրիվ համաձայն եմ մեջբերածս գրառման հեղինակի հետ՝ մենք իրոք գիտեինք, թե ստորագրահավաքը Հայրենիքի փրկության համար է։ Հայրենիքի փրկության փորձ է։ Ու թեև այն չհաջողվեց, որպես պայքարի մաս ընդունեցինք ու անցանք առաջ։ Բայց ահա «Հայաքվեն» ընդունում է մրցանակը որպես «նախաձեռնության» գնահատական, ու հիասթափեցնում։
Այդ դեպքում, թույլ տվեք հարցնել՝ անարդյունք ստորագրահավաքը, կիսատ գործը, որ որպես նախաձեռնություն ոչինչ չարժե, ինչո՞ւ է մրցանակ ստանում։
Տարօրինակ է՝ ոչ պրոֆեսիոնալ։
Այնուհետև աչքս ընկավ «մշակությային pr»-ը՝ լռեմ երևի։ Դաշնամուր տեղափոխող ուղղաթիռ, որ Խուստուփի ստորոտում համերգ տա Համասյանը։ Դրվագ, որ ընդամենը հիշեցրեց, որ ծանր հիվանդ-վիրավորներին տեղափոխելու համար ուղղաթիռ չէր գտնվում։
Հետո տեսնեմ՝ Արմեն Աշոտյանին «տարվա քաղաքական գործիչ» ճանաչելուց զատ որպես այդպիսին են ճանաչել նաև Ալեն Սիմոնյանին։
Ը՝ ում ինչի համար։ Ալեն Սիմոյանն էր, որ ճանաչեց Արցախը ադրբեջանի կազմում, բարձրաձայնեց դա, ի չիք դարձրեց, ամենաքիչը, «Հայաքվեի» «նախաձեռնությունը»։
Հիմա սպասում եմ, որ երկուսից մեկը, երեքից երկուսը,... մրցանակից հրաժարվի, որ չծանրաբեռնեմ տրամաբանությունս։
Իսկ ընդհանուր նայելով ու հարցերի պատասխան չստանալով՝ մրցանակաբաշխություն իրականացնող հանձնաժողովը կարծես թե գուգլվող անունների կողքին սեփական իմիջի հարցն է լուծել։
Ինչ ասեմ՝ մի մրցանակ էլ ձեզ։
Անահիտ Ոսկանյան
Հ.Գ. – Ուղարկված հարցերն էին՝
Մրցանակակիրների համար եղել է արդյոք մրցույթին մասնակցելու հայտ, թե հանձնաժողովն ինքն է որոշել ում դիտարկի որպես թեկնածու։
Կա՞ն մշակված չափորոշիչներ, թե հանձնաժողովի հայեցողությամբ են գնահատվել կազմակերպությունները։
Եղե՞լ է կազմակերպության աշխատանքի արդյունքը հանձնաժողովի որևէ որոշման հիմք;
Լրահոս
Տեսանյութեր
Քյարամյանն ափսոսանք է հայտնում ԱԺ-ում իր և Հովիկ Աղազարյանի միջև տեղի ունեցած միջադեպի համար
