Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Մեկ մեկ թվում ա, թե որ Հադրութի հետ կապված մի բան մոռանամ, հավասար կլինի նորից կորցնելուն։ Ու անընդհատ հիշում եմ, ամբողջ ուժով, մեծ ու փոքր բաներ, ու զարմանում թե ինչքան շերտեր ունի հիշողությունը, կարոտը։ Մի գրառում ինձ ստիպեց հիշել Հադրութի մեր կյանքի ձայները»,-գրում է Գայանե Հովսեփյանն ու շարունակում.

«Մեր տան դարպասի (յերե դըրբըզեն) բացվելու ու դնգդնգալով փակվելու ձայնը, որ դնգալու քանակից ու հաճախականությունից կարայիր գուշակեիր թե ով ա գալիս։

- Մեր բասեյնի վրա ջրի շխկալեն գալու ձայնը, որից մի րոպե հետո տան եղած բոլոր դույլերը զնգզնգալեն հավաքում էինք խողովակի մոտ, որ ամեն ինչ տաս րոպեի ընթացքում լցնենք, որովհետև երկար չէր գալու ջուրը, ու հալա Վարդանուշ բաբոն էլ էնա վիդրոտենքը եր կալած քիս բիդի կռանը

- Մեր դռան զանգի՝ տիյերե զվանոկեն ծիվ ծիվ ձայնը, որ հիմնականում նշանակում էր, որ մեր Արթուրն ա էկել։ Մնացած բոլորի մոտ զանգը «Ընկեր Պողոսյան» կամ «Մանյա տյոտյա» կանչելն էր
- Ներքևի հարկից տատիկի՝ վերևի սենյակներից եկող մրմնջոցը լսելը, որ նշանակում էր, որ էլի մի բան թափած ենք թողել։ «Ախրը վեր կիրը կարթին, տինիլ չը՞ն ուրան տեղը», «էս կանփետը հուվա կերալ, թուղթերը ստեղ վեր ածալ», «աղջիկը քունտեղա եր կկենա, ուրան տեղը դյուզուցնել չի՞, քա մոր ըղչկեքը չը՞ք տուք»
- Հեռախոսի երկար զանգը, որ նշանակում էր որ մաման ա զանգում Երևանից, ու վերցնելու եմ, քաղցրիկ ձայնով ասելու ա Գաաա՞յ։
- Ալյումինի տաշտի վրա պարկից լցվող բերքի ձայնը, զնգացող լոբիներից մինչև դմփան կարտոֆիլներ ու խշխշան սոխ սխտոր
- Ումիվալնիկեն զրնգոցը (հին լվացարան էր երկաթե լեզվակով), որ մի քիչ երկար էիր զրնգացնում, տատիկն ասում էր բալա ծեր Երևանը չի է, ճյուրը պրծավ
- Ներքևի փողոցով մոտեցող մեքենաների ձայնը, ու որ օրը որ Արաքսյա մորքուրենք պիտի գային, ես առավոտից սպասում էի՝ ամեն մոտեցող մեքենայի ձայնից սիրտս թռթռալով, որ ըհըն, հանցա եկեն
- Տկողնուն՝ պնդուկի ծառից հասած պնդուկների ընկնելու ձայնը
- Լապատկեն սասը, որ խրխրթալով հողն էր փորում ու մեկ մեկ էլ քարի դեմ ընկնում,
- Թոթ թըփես վախտը, մըհակավ ճեղնին շպպցնելը, ու չադիրեն յիրա թութեն վեր տեռնալի սասը, ասիս լհա դուշք նես
- Մեր հարևան Էդիկ դայիներին (Մանյին ու Ալվարդեն) ուշունց տալավ հեյվանը կյուման տյուս անելը
- Հացի խմորի ճտճտոցը՝ տատիկիս ձեռքերի տակ, որ նշանակում էր, որ մի կատարյալ խմոր ա հունցված, ու էսա մի քանի ժամից թուռնը վըռվըռցնան ընք, հաց թխիք
- Խոհանոցում տապակվող կարտոֆիլի ճտճտոցը, որ ուժեղանում էր, տատիկս գնում էր խառնելու, կափարիչը բարձրացնում էր ու ասում բարև կարտոշկա ))), ու մենք ամեն անգամ ծիծաղում էինք, ոնց որ առաջին անգամ
- Նարինա տյոտյուն «Վլաձիիիիկ, հիիի Վլաձիկ» ծեն տալը, որ հազար Պավարոտի ծալած ուներ
- Հարևան էրեխեքի տպտպալեն հազարի տակ վազելը՝ ոչ մի դիք, քար ու քոլ հաշիվ չառնելով
- Գյուղի կանանց հազար երանգ պոետիկ անեծքները, որ ոչ մի հասցեատիրոջ չէին խնայում, բայց իրանց մեջ մի գրամ չարություն էլ չէին կրում, թերապիա էր էլի, հիմիկվա լեզվով ասած meditation
- Գյուղի կանանց քստ քստ հայաթները սրբելը, շրխկ շրխկ աման չաման լվանալը, չլպ չլպ լվացք անելը, ու ձայներից էրևում էր թե որ հարսն ա չուստրի, տոնը նի մդնիս, եղը վեր ածիս կըհըվաքիս
- Էշերին զռզռալը, վերցակնուն (աքլորների) կնաչը, հավերին կռկռոցը ձու ածելուց հետո, որ մամաս ասում էր, ասում են՝ «տուք նիք տուք նիք կտաաաաք», յանի դուք լինեիք չէիք տա ))))
- Չաղալնուն (շնագայլերի) սյասերը, որ կյանքում չէի մտածի որ կկարոտեմ, բայց էս տարի Դավիթ Բեկում մեծ հաճույքով լսեցի, կարոտս մի քիչ առա
- Ատրյադեն ուրուգունվա երգին սյասը, վեր մեզ լոխչիս սես ա լյալ, պարիքշեր ա ժողովուրդ, հանգիստ քոն լեցեք
- Մեր հանգիստնուն (գերեզմանների) լռությունը»։