Ձեր վստահելի աղբյուրը

Այսօր կյանքից հեռացել է բանաստեղծուհի Նոնա Պողոսյանը։

Հայաստանի գրողների միությունից հայտնում են, որ Նոնա Պողոսյանի հոգեհանգիստը տեղի կունենա դեկտեմբերի 16-ին՝ ժամը 17։20-ից,  «Լյուար» սգո սրահում(Շահումյանի գերեզմանատան ճանապարհին): Հրաժեշտը՝ նույն սրահից, դեկտեմբերի 17-ին՝ ժամը 13։00-ին։

Նոնա Պողոսյանը ծնվել է 1962 թվականի մարտի 6-ին, Շիրակի մարզի Սառնաղբյուր գյուղում։ 1969 թվականից տեղափոխվել է բնակության Արագածոտնի մարզի Պռոշյան ավան։ 1996 թվականից ապրում էր Երևանում։ 1979 թվականին ավարտել է տեղի միջնակարգ դպրոցը։ Առաջին անգամ հրատարակվել է «Պիոներ կանչ» թերթում՝ ներկայացնելով մանկական բանաստեղծություններ ու պատմվածքներ։ 1984 թվականին ավարտել է Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի տեխնիկական կիբեռնետիկայի ֆակուլտետը` էլեկտրոնիկայի ինժեներ որակավորմամբ։ 1985-1988 թվականներին աշխատել է Աշտարակի ռադիոֆիզիկայի ինստիտուտի հատուկ նախագծային բյուրոյում՝ որպես էլեկտրոնիկայի ինժեներ։ 1987 թվականին ավարտել է Մոսկվայի օտար լեզուների պետական դասընթացի գերմաներենի բաժինը։ 1995 թվականին ավարտել է Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետության Բունդեսվերի Վերիֆիկացիոն կենտրոնի գերմաներեն լեզվի 6-ամսյա դասընթացը, 2017 թվականին՝ Միացյալ Թագավորության Պաշտպանական ակադեմիայի լեզուների և մշակույթի պաշտպանական կենտրոնի անգլերեն լեզվի բազային դասընթացը։

2007 թվականից Հայաստանի գրողների միության անդամ է։

1993 թվականից ծառայել է ՀՀ պաշտպանության նախարարությունում, Հայաստանի զինված ուժերի պահեստազորի փոխգնդապետ է։

…Պատերազմի ետևից շրխկոցով փակեցի կյանքը`

փշուր-փշուր եղավ …
Կռացա հավաքելու`
ձեռքերս արնոտվեցին փամփուշտներից…
Լցրեցի գրպաններս,
որ անզորությունս չտեսնեն հանկարծ…
Բառերիս վրա
հույսեր նկարեցի,
որ ձյուներով քայլող մարդիկ
մայրանան երազանքներից…
Պատերազմի ետևից շրխկոցով փակեցի կյանքը…
Ու չգիտեմ, թե երբ նորից
կբացեմ ինձ…

#
Ձայները` կարկամ,
հույզերը` խռիվ,
քամու բեկորներ` լցված քունքերիս…
Այս փետրվարը կարմիր է ձնել
ու ես հալվում եմ մահվան ցրտերից…
Այս ոչմիտեղը ինձ չի վարանել
ու լուռ փախուստ է ամեն վերադարձ…
Բառերն անհայտից
նորից վեր հառնել
լուռ լափլփում են շուրթեր աննահանջ…
Ձայները` կարկամ,
հույզերը` խռիվ,
այրված ճնճղուկներ` լցված քունքերիս…
Ես ոնց շոշափեմ Ցավն այս տարագիր,
երբ ոչ մի սպի չկա ձեռքերիս…

#
Տղերք, օ՜, տղերք…
Ինչքան գեղանի թևեր
էլ երբեք
ձեր բազուկների տաք քամիներից
չեն շնկշնկալու…
Ու ես այս արնոտ ձմեռվա կեսին
կանգնել եմ մոլոր
Աստծո ճամփեքին,
որ որդեգրեմ բոլոր չծնված այն զավակներին,
որոնք մնացին
խանձարուրներում խրամատների…

#
Ես տուն չդարձա ձեր կռվից,
Տղե՛րք…
Բաց ասում են` մեկն ինչ-որ ինձ իբր գտել է
ձեր մայրերի սպասման հեռուներից մերկ…
Ես տուն չդարձա ձեր բախտից,
Տղե՛րք…
Ու մարդիկ երբեք էլ ինձ չտեսան
այն աշուններում,
որտեղից կռիվն այս ճամփեցի ձեզ…

#
… Վերևում մեկն ինչ-որ
հուշիկ կբացի երկնքի դուռը…
Ներքևում`
բզկտված հողի վրա նստած
աղջիկը փոքրիկ`
գրկած իր վառված տիկնիկը,
հանկարծ ուժգին կգոռա.
– Տուն արի, հայրի՛կ ….
Ու նռնենիները կծաղկաթափվեն
նոյեմբերի ցամաքած կրծքերի վրա…

#
Պատերազմը գիշերով
շան պես վնգստում է`
հոտոտելով մեկ-մեկ հուշերս վառոդե…
Ես նրա երախում պառկել եմ քնելու
ու արնահոտից խելագարվում եմ…

#
…Ձեր Ալլահը մեռնում է
նկուղում քնած փոքրիկ աղջկա
սառած ափի մեջ…
Իմ Աստված կանգնել է
ձեր նողկության դիմաց
ու չի հասկանում,
թե ոնց փրկի ձեզ…

#
… Այս գիշերում չբեր
սխրանքների կարմիր
ձյուները հագել
նորից բարձրանում եմ
որդիներն` ի վեր,
երկինքներն` ի վեր
ու մայրերն` ի վեր,
որ Աստծուն փրկեմ…

…Բազալտետարափ
սարսուռների մեջ
Եռաբլուրի,
դողդոջ ձեռքերս ՝
ծառաներ մի-մի,
տառապանքների
փոշին են սրբում
Աստծո աչքերից…
… Այս գիշերում չբեր
սխրանքների կարմիր
հալոցքներն հագել,
խելագարվում եմ…

#
1.
Գիշեր է`
երկիրս գլուխը դրել է արճճե բարձին…
Իմ հիշողության սերմնացանները
պոռնկաբարո այս պատերազմի
սերմերն են տանում`
գցելու հողին
անմարդաբնակ խղճի տարածքի…

2.
Գիշեր է`
Հրանոթները երկինք են նետում նզովքն արճճե
ու դավերն ամուլ այրվում, մոխրանում են
բիբլիացեղ հողին,
ուր ժամանակը հիշատակության
նոր տարածքներին
(ես հաստատ գիտեմ)
կռիվ է տալու
ապաշխարության նորոգումի հետ…

3.
Գիշեր է`
երկիրս գլուխը դրել է արնոտ երախի,
տղերքն ընկնում են հերոսի մահով,
տղերքը, որ երազ էին, գարուն էին, խինդ…
Ու տաք է նորից Մահ Իմացյալի
շապիկը արնոտ` այնքան բաղձալի,
որ հավերժության սառած բիբերում
արևներ գրկած մի խենթ պատանի
ձեռքը պարզել է, որ բռնի նորից
բոլոր գույները ծիածանների…

4.
Գիշեր է`
Երկիրս գլուխը դրել է ժեռքարի մի չոր,
ու սխրանքներից ծաղկել են նորից
քունքերը նրա…
Վաղը պատմության դասագրքերը կխմբագրվեն
տղերքով բոսոր,
վաղը կթնդամ հաղթության ժամին`
իբրև երազանք…

#
Միակ բանը, որ պատերազմից հետո
թանկացավ ահավոր`
երջանկությունն էր…
Ու ես որոշեցի
գնալ ապրելու այն փողոցի վրա
ուր երազներն իմ կերակրում էի
հաղթանակների հոգեպահուստով…