Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հաղորդավարուհի, դերասանուհի Նազենի Հովհաննիսյանը գրում է.

«մի մոլորակ կա երկնքում. Մայրս է...

Կիրակիները՝ խնկաբույր, մորս հոտն ունեին, տունն էր խնկարկում, ու չարաճճի ժպիտով մտնում մեր սենյակ)))....
Երեք՝ իր սիրած արտահայտությունն ուներ, հա հնչում են իմ ուղեղում. գիտեր մարդկանց ու կյանքը.
ասում էր
1. Օֆ, Աման, Ով ինչ կա, էն Էլ կա՜:
...նկատի ուներ, որ չսպասենք մարդուց, թե կփոխվի, մարդը չի փոխվում, տարիների հետ միայն ընդգծվում է իր թերին կամ լավը, որակն ու տկարը...
Շա՜տ էր սիրում մարդուն, անգամ էն ամենավերջին սրիկայի մեջ լույս էր գտնում...
անհնարին խավարի մեջ էր լույս գտնում.
ԱՍՈւՄ ԷՐ.
2. Իմ վասալի վասալը՝ իմ վասալը չէ,( իմ ծառայի ծառան՝ իմ ծառան չէ):
Նկատի ուներ, որ դիմացինին իր գործով դատիր, ոչ թե իր ծագումով կամ ընտանեկան անորակությամբ, նկատի ուներ, որ մարդուն վատ ճակատագիր կարող է բաժին հասած լինել, բայց նրան հնարավորություն տվեք ապրելու ԻՐ՛ կյանքն ու իր ձևով ներկայանալու...
էս արտահայտության վրա շատ էինք ծիծաղում, երբ փոքր էինք, մեծացանք ու խորքային հասկացանք, թե որքան մարդասեր ու լայնախոհ էր Մայրս... Թումանյանական հումանիզմով լի... որին այդպես էլ չհասկացան ու չճանաչեցին:
Բայց ճիշտն իր է՛ն ասածն էր, որ ով ինչ կա՝ էն էլ կա... ու հա, մարդիկ ԵՐԲԵՔ ՉԵՆ ՓՈԽՎՈւՄ, եթե անգամ՝ ապա դեպի վատը..
Մայրս, օվկիանոս սիրտ ուներ ու տեղ ուներ բոլորի համար, չգիտեմ մեկին, որ չսիրեր նրան:
և...3- ը
3. ՄԵՆԱԿ եմ, ախր ես մենակ եմ...
ու չէի հասկանում, ինչի՞ց է մենակ, ինչու՞ է մենակ կամ ումից՞...
ախր մենք կանք, կա Հայրս, կան իր եղբայրներն ու քույրը(էն ժամանակ բոլորն էլ կային)....
հետո ինքը գնաց՝ անժամանակ, իմ 29 նոր բոլորած գնաց, իր 60-ը կիսատված գնաց, իր ամենաքաղցր տարիքը, կյանքը վերջապես վայելելու պահին՝գնաց, 1 վայրկյանում:
Ալիսիա Կիրակոսյանն ասում էր.
Ինձ հարց են տալիս,
– Հայաստանն ի՞նչ է…
Բայց միթե այդքան հեշտ է բացատրել
Ամբողջությունը,
Մի՞թե հավատը մեկնաբանել է,
Թե ի՞նչ է Աստված…
ես էլ կասեի. մի՞թե կա ԲԱՌ, որը կարող է ամփոփել Սերը, կարոտն ու երախտագիտությունը դեպի մեր Մայրեր...
... էն ամենամեծ երազանքս, որ մարդկանց մեջ մենակ չմնան Մայրերը, կմնա երևի անփարատ:
Բայց  երկնքում( ինչպես որ երկրի վրա)  նրանք Աստված ունեն...
Անպարագիծ Սերն ունեն, որը մեզ են տվել կյանքով մեկ...
հուսով եմ՝ էլ չունեն միայնություն: 
ՄԱՄԱՍ, նոր թխած հացի պես համով ու ջրի պես անհրաժեշտ: Իմ ազնվական Իշխանուհին՝ մաքուր արյամբ ու սրտով»։