Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Հրապարակ»-ի խմբագիր Արմինե Օհանյանը գրում է.

«Իշխանավորի մեծամտությունն ու լկտիությունն ամենանողկալի, ամենազայրացնող բանն են: Համեստ պաշտոնյային, ով իր չափը գիտի, հարգում է դիմացինին, չի գերագնահատում իր գիտելիքները, գիտակցում է իր սխալները, զղջում է դրանց համար, կարելի է ներել ու հասկանալ, բայց երբ մարդը սխալ սխալի հետևից է թույլ տալիս, ավերածություններ անում և հետն էլ իրեն անսխալական ու անթերի համարում, զզվանքից բացի այլ զգացում չի առաջացնում: Իշխանական զույգը տևական ժամանակ է կորցրել է չափի ու տակտի բոլոր սահմանները, խելք-խրատ է տալիս հանրությանը, փորձում է արժեհամակարգ թելադրել, պիտակներ կպցնել տարբեր` իրենցից գրագետ ու խելացի մարդկանց:

Օրինակ, նրանց թվում է, թե իրենց հանդեպ նեգատիվ վերաբերմունքը պայմանավորված է «հորինվածքների ու լեգենդների» տարածմամբ և «բարեկամական խորհուրդներ» են տալիս` «ռեբրենդինգի» գնալ, «հաղթահարել տգիտությունը»: Իրենց գրագիտությունը չի բավարարում հասկանալու համար, որ ոչ մի լեգենդ չի կարող անել ավելին, քան իրենք են արել իրենց գործողություններով: Չեն գիտակցել, որ մարդիկ իրենց մասին դատում են ոչ թե ուրիշներից, այլ` հենց իրենցից լսածով: Չեն գիտակցել, որ անգամ այդ լսածն այնքան դեր չի խաղացել, որքան` տեսածն ու ապրածը:

Մեր երկրին բերած բոլոր ավերածությունների 10 տոկոսն անգամ բավարար կլիներ, որ ցանկացած նորմալ երկրում տվյալ իշխանությանն առնվազն տուն ճանապարհեին: և նույնիսկ տասը լեզվի իմացությունը չի օգնի հաղթահարել այն տգիտությունը, որով այսօր կառավարվում է մեր երկիրը: Առհասարակ` բառերն ու հասկացությունները մեզանում արժեզրկվել են: Սրանք մերժում են իրենց ուղղված ցանկացած քննադատություն, իրենց քննադատողներին տգետ անվանում:

Ինչքա՜ն պետք է մարդն իրականության ու չափի զգացումը կորցրած լինի, որ ՀՀ առաջին նախագահի զինակից Լևոն Զուրաբյանին տգետ անվանի:

Ինչքա՜ն պետք է քինախնդիր ու քննադատությունը չհանդուրժող լինի, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի 80-ամյակը չշնորհավորի, իսկ մի քանի օր անց շնորհավորի Նիկոլ Ծատուրյանի 80-ամյակը, միայն նրա համար, որ վերջինս իր «էլեկտորատն» է: Ինչքա՜ն պետք է մարդը չհարգի իր ժողովրդի պատմությունը, որ ժխտի Արևմտյան Հայաստան տերմինը և Արմավիրը Արևմտյան Հայաստան հռչակի:

Ինչքա՜ն պետք է ատի Արցախը, որ հայտարարի, թե Ղարաբաղն էն գլխից հանձնված էր ու Ալիևի հրահանգով մասնակցի Մինսկի խմբի ֆորմատի ոչնչացմանը: Ինչքա՜ն պետք է պետական բյուջեն համարի իր անձնական օգտագործման «գրպան», որ կրճատի Պատմության ինստիտուտի ֆինանսավորումը, որովհետև իրեն հայոց պատմություն պետք չէ, իսկ ինստիտուտի տնօրենն էլ երբեմն քննադատել է իրեն: Ինչքա՜ն պետք է ոչ ադեկվատ լինի, որ միանձնյա մի ողջ ժողովրդի ճակատագիր որոշի և չվախենա պատմության դատաստանից»։