Ձեր վստահելի աղբյուրը

Լեջանի միջնակարգ դպրոցի շենքն երկու տասնամյակից ավել է, ինչ կիսակառույց է: Անկախության 1-ին տարեդարձին բացված դպրոցն անկախության այս 23 տարիներին այդպես էլ վերջնական չի կառուցվել:

Շենքի առաջին մասնաշենքն է շահագործվել 1992-ին, երկրորդ մասնաշենքը` 2003-ին: Երկու մասնաշենքերն էլ կիսակառույց են:

«1992-ի սեպտեմբերի 21-ին անկախության առաջին տարին էր, արագացրեցին, այդ օրը հանձնեցին դպրոցը շահագործման, շատ կիսատ բաներ կային: Պայքարեցի, որ ավարտեն, բայց շահագործեցին: Մինչ օրս աշխատում ենք, որ ինչ-որ կերպ գոնե մի մասնաշենքն էլ կառուցենք, ավարտենք, բայց դեռ չի ստացվում»,- ասում է դպրոցի տնօրեն Էդուարդ Սահակյանը:

Մինչև 1988-ի երկրաշարժը բոլոր հարմարություններով, երկհարկանի, արևոտ դասասենյակներով, լաբորատորիաներով դպրոց է ունեցել գյուղը: Երկրաշարժի ժամանակ շենքը վթարային է դարձել, վագոն տնակներում են դասերն անցկացրել, որից հետո սկսել են ռուսների օգնությամբ կառուցել այսօրվա շենքը:

Ռուսական օգնությունը կիսատ է մնացել, շինարարության շարունակությունը փոխանցվել է հայկական ընկերությանը: Տնօրենի խոսքով, այն ժամանակ դպրոցի կառուցման համար անհրաժեշտ բոլոր նյութերն առկա էին:

«Հանձնեցին տեղական կազմակերպություններին ու գնացին, որից հետո չգիտեմ էլ ինչ եղավ այդ ամբողջը: Չսարքվեց, պետբյուջեով էլ պիտի հատկացումներ լինեին, նախատեսեին շինարարության շարունակումը, այդպես էլ չեղավ»,- պատմում է նա:

Շահագործված առաջին մասնաշենքի հատակը բետոն էր մինչև վերջերս, միայն այսքան տարի անց տարբեր կազմակերպությունների, գյուղապետարանի օգնությամբ կարողացել են փոխել. «Հիմա, փառք Աստծո, բետոնի վրա չեն աշակերտները: Պատուհաններն էլ հին են, ցելոֆան ենք քաշում, որ քամի չմտնի: Չենք կարողանում փոխել: Մի մասնաշենքի տանիքը ասբեստ է, երկրորդը` թիթեղ: Առաջին մասնաշենքի տանիքը քամիները պոկում-տանում են, մեզ մոտ քամիները շատ են: Մեր ուժերով մի կերպ վերանորոգում, փոխում ենք»:

Կաբինետները, ճաշարանը, գրադարանը, արհեստանոցը վագոն տնակներում են: Գազաֆիկացման խնդիր ունի դպրոցը, քանի տարի է գյուղում գազ կա, դպրոցում` դեռ ոչ:

Լեջանի դպրոցն ունի 11 դասարան` 80 աշակերտով: Ուսուցիչներով ապահովված են, ընդամենը երկու միջին մասնագիտական կրթությամբ ուսուցիչ ունեն, որոնցից մեկն այս տարի թոշակի է անցնում:

Դպրոցն այսօր հեշտ չի գոյատևում,- ասում է Էդուարդ Սահակյան ու նշում, որ չնայած այդ դժվար պայմաններին պայքարում է, որ կոմպլեկտավորում չլինի. «Չեմ կոմպլեկտավորում, ուսուցիչների վարձատրությունն ենք պակասեցրել, որպեսզի տեղավորվենք գումարի մեջ և կոմպլեկտ չանենք: Ո՞նց կարելի է մի դասարանում նստել, մեկին ուսուցիչը դաս ներկայացնի, մյուսն ինքնուրույն աշխատանք կատարի: Դա ո՞նց կարող է լինել: Արդյունքն ի՞նչ կլինի, չեմ պատկերացնում»:

Լեջանում մարդիկ զբաղվում են անասնապահությամբ և դաշտավարությամբ: Վերջինը մեծ արդյունք չի տալիս, պատճառը վատ եղանակային պայմաններն են` կարկուտ, աղետներ: Հիմնական զբաղմունքն անասնապահությունն է:

«Մարդիկ են, մի կերպ ապրում են: Ուրիշ բան չկա գյուղում, որ դրանով առաջ գնան: Մի մասը խոպան գնաց, մի մասը տեղափոխվեցին: Սկսեցին աշակերտները պակասել տարին տարվա վրա: Եկանք հասանք այս օրերը, հիմա էլ գնացողներ կան, բայց ով կարողացել է, նա է գնացել»,- ցավով նշում է դպրոցի տնօրենը:

Նաև հավելում, որ բարեբախտաբար, վերջին երկու տարիներին աշակերտների թիվը չի պակասում:

«Գյուղի դպրոցը» շարքի նախորդ պատմությունները՝

Տուն հիշեցնող շենքով և 16 աշակերտով. Դդմասարի դպրոցը

Պատուհանները փշրված են, հատակը՝ ավերված. Ազատամուտի դպրոցը

Կարկատան արած տանիքով ու բետոնե հատակով. Սվերդլովի դպրոցը

Հիվանդանոցի համար նախատեսված շենքում, 15 աշակերտով և օդում կախված` Տալվորիկի դպրոցը

Արծվաբերդի դպրոցը` գյուղապետարանի նախկին, վթարային շենքում

5.5 դասարանով և աշակերտներին նվիրված ուսուցիչներով սահմանամերձ դպրոցը

7 աշակերտ` 3 ընտանիքից, 4 դասարանով և խարխուլ շենքով դպրոցը