Ձեր վստահելի աղբյուրը

Սյունիքի մարզի սահմանամերձ Ներքին Խնձորեսկի միջնակարգ դպրոցի շենքն ընդամենը տասը տարեկան է: Երբ կառուցվում էր շինությունը, դպրոցի աշակերտները շատ էին ուրախացել, վերջապես իսկական դպրոցի շենքում կսովորեն: Սակայն աշակերտների ուրախությունը երկար չտևեց:

Շենքը շահագործվել է 2004-ին, որոշ ժամանակ անց արդեն սկսել են պոկվել հատակի փայտերն ու տանիքի թիթեղները: Շինարակական աշխատանքներն իրականացնող ընկերությունը անբարեխիղճ է գտնվել, գումարներ է յուրացրել և գնել անորակ, էժան շինանյութ:

Դպրոցի տնօրեն Անուշ Գրիգորյանի խոսքով, այժմ դպրոցի հատակն և տանիքը վերանորոգելու խիստ անհրաժեշտություն կա:

«Հատակի տախտակը էժան գնով ձեռք բերելու պատճառով թաց փայտ են գնել, օդափոխում էլ չի կատարվել: Օդանցքները բացած չեն եղել, շահագործումից հետո մենք ենք օդանցք բացել: Մտել ենք դասարանները, սկսել է կոտրվել խոնավացած, ապա չորացած տախտակը: Բացի այդ, շենքը կառուցելիս փորել են, մտել հողի մեջ, մեկ հարկանի շինության հիմքը հողին կպած է, ջուրն այդտեղից է քաշում, շենքը խոնավ է, իսկ հատակն այդ պատճառով փտել է»,- ասում է տնօրենը:

Շենքի տանիքը կաթում է: Կաթոցների տակ ամաններ են դրել, որ սենյակներում չլինի: Ըստ տնօրենի, տանիքն ընդհանրապես չի համապատասխանում ստանդարտներին. «Այնքան բարակ է թիթեղը, որ քամիներից բարձրանում է»:

Դպրոցի շենքի` նման վիճակում հայտնվելուց հետո շինարարական ընկերությունը իբր փորձել է փոխհատուցել, որոշ քանակությամբ շինանյութ է տվել, որ հատակը փոխեն:

«15 հատ տախտակ էր տվել, մի քանի դասարան կարգավորել ենք: Բայց դե դա ոչ մի բան է: Մեզ բարերարներն են շատ օգնել, ինչ-որ կերպ կարողացել ենք մի քիչ հարդարել, բայց տանիքի ու հատակի հարցը մնում է չլուծված»,- ասաց նա:

Ընկերությունը հետագայում դատարան է կանչվել, մի քանի շենքեր են կառուցել նույն ձևով, տնօրենը դատվել է:

Ներքին Խնձորեսկում 32 աշակերտ կա: Անուշ Գրիգորյանը նշում է, որ աշակերտների թիվը պակասում է, իսկ հիմնական պատճառը սոցիալական վատ պայմաններն են:

«Անցյալ տարի երեք երեխա դպրոցը կիսատ թողեցին և ամուսնացան: Ծնողները մտածում էին, որ այդպես ավելի ճիշտ է: Մեկը 12-րդ դասարան էր, մյուսը երկուսը` 11: Իրենք մտածեցին, որ ամուսնացնում են, հոգսն ավելի է թեթևանում, բայց չհասկացան, որ հակառակն է: Ինչքան էլ համոզեցինք, ասացին` չէ»,- պատմում է նա:

Գյուղում ոչինչ չկա, տրանսպորտ չունեն, գործող մշակույթի միակ կետը կրթօջախն է: Մանկապարտեզը վերջերս է բացվել:
Գյուղում արտագաղթն է մեծ: Անուշ Գրիգորյանը ցավով նշում է, որ մարդիկ հեռանում են գյուղից. «Լավագույն աշակերտներս գնացել են մոտակա քաղաքները: Մենք չենք կարող իրենց խանգարել կամ արգելք հանդիսանալ»:

Դասերը կոպլեկտավորած են պարապում: Ընդհանուր կոմպլեկտով 5.5 դասարան են. առաջինն ու երկրորդը` միասին, երրորդ-չորրորդը` միասին, հինգ-վեց` միասին, մյուս դասարաններն առանձին են: Դպրոցի երեխաները դպրոցական ինտելեկտուալ խաղերին և օլիմպիադաներին պարտադիր մասնակցում են: Անցած տարի մեկը մեդալի թեկնածու է եղել, բայց ցանկություն չի հայտնել մեդիալի համար պայքարելու, հիմա բուհում է սովորում:

«Օրինակ անցյալ տարի չորս շրջանավարտներից երեքը բուհ ընդունվեցին: Այս տարի մեկ շրջանավարտ ունեմ, թատրոնն է շատ սիրում, տեսնենք` կընդունվի՞»,- ասում է տնօրենը:

Դպրոցի բոլոր ուսուցիչները մասնագետ են: Միայն ֆիզկուլտուրայի մասնագետի պակաս ունեն: Մրցույթը հաճախակի հայտարարում են, բայց սահմանամերձ գյուղ է, ոչ ոք չի էլ ցանկանում գալ այստեղ աշխատելու:

Անուշ Գրիգորյանը հպարտանում է. «Ես ունեմ շատ լավ կոլեկտիվ: Աշխատանքը կատարում են մեծ պատասխանտվությամբ, իսկական մանկավարժ են, ոչ թե հօգուտ սեփական շահի են աշխատում, այլ հօգուտ երեխայի գիտելիքների: 0,25 դրույքով են մտնում դասարան, բայց պարապում են ամբողջ ժամ: Մեծ նվիրվածությամբ, սիրելով փոքրիկներին, գյուղը, դպրոցը, ոչ մի առարկություն չի լինում, դասաժամերը նորմալ են անցնում: Այսքան ժամանակ դեպք չի եղել, որ մեկն ասի` ես 0,25 եմ վճարվում, ինչո՞ւ պետք է ամբողջ ժամ պարապեմ: Նվիրված աշխատում են փոքրիկների հետ, կարծում եմ լավ ստացվում է, առաջադիմությունն էլ լավ է»:

Գյուղական դպրոցների մասին շարքի նախորդ պատմությունները՝

7 աշակերտ` 3 ընտանիքից, 4 դասարանով և խարխուլ շենքով դպրոցը