Ձեր վստահելի աղբյուրը

Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տանն այսօր տեղի կունենա հնագույն երաժշտության «Տաղարան» համույթի գալա համերգը: Ծրագիրը յուրահատուկ է` ընտրված է միայն հայկական ավանդական երաժշտություն` «Ինչու Բինգյոլը մտար», «Գարուն ա», «Ես աղջիկ եմ», «Կռունկ», «Ծիրանի ծառ», «Լե լե յաման» և այլն: Նման ծրագրի ընտրությունը պատահականություն չէ` «պետք է անվերջ պրոպագանդենք մերը, ազգայինը, ավանդական, որովհետև…»:
Panorama.am-ը այսօր կայանալիք համերգի ու առհասարակ Հայաստանում վարվող մշակութային քաղաքականության մասին զրուցել է «Տաղարան» համույթի գեղարվեստական ղեկավար և դիրիժոր, ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Սեդրակ Երկանյանի հետ:

-Այսօր կկայանա մեր համույթի այս տարվա վերջին համերգը: Բացի մեր համույթի հիմնական կազմից, ներգրավել ենք նաև բավականին երիտասարդ կատարողների: Ծրագրի հետ կապված ասեմ, որ երկրորդ անգամ ենք նման մոտեցմամբ հանդես գալիս:

-Ինչո՞ւ որոշեցիք հենց նման ծրագրով ներկայանալ հանդիսատեսին:
-Պետք է անվերջ պրոպագանդենք մերը, ազգայինը, ավանդականը: Եթե մենք չանանք, ապա ո՞վ կանի:

-Իսկ արդյո՞ք մենք դրա կարիքը ունենք` պրոպագանդել ազգային մշակույթ հենց մեր հասարակության ներսում:
-Իհարկե, ունենք: Եթե չանենք` թուրքը, ադբեջանցին կանի ու անում է, ասում է մերն է, իսկ մենք ուշացած սկսում ենք պայքարել ու արդյունքի չենք հասնում: Դրա պատճառն այն է, որ մեր հասարակությունում մեր ազգային մշակույթը մոռացվում է: Մենք մեր համերգների, ծրագրերի միջոցով փորձում ենք այնպես անել, որ հանդիսատեսն անընդհատ իր ականջի մեջ ունենա մեր ազգային երգն ու երաժշտությունը ու տեր լինի դրան: Փորձում ենք ձայնագրությունների միջոցով ավելի մեծ լսարանի հասցնել՝ տարածելով յութուբով, սոցիալական ցանցերով: Պայքարի այլ ձև չկա:

-Պարոն Երկանյան, ինչո՞ւ հասանք մի կետի, որ մեր ազգայինը մոռացվում է հենց մեր ազգի կողմից:
-Այդ հարցը պետք է ուղղել իշխանությունների, ինչպես նաև ինչո՞ւ են հալածում ժողովրդին, ստիպում, որ արտագաղթեն ու տեղ բացեն այլոց համար: Եթե տեր լինեին, մենք էլ մեր չափով կփորձեինք շարունակել տեր լինել, այդ դեպքում երևի այդքան խիստ հրամայական չէր լինի պրոպագանդել ազգայինը: Իսկ ինչ է այսօր պրոպագանդվում հեռուստաալիքներով, ռադիոալիքներով: Միայն տեսնեք, թե տարվա ընթացքում քանի վայրկյան է դրանցով հատկացվում Կոմիտասին, մյուսների անունները չտամ: Բոլոր ալիքներով նույն դեմքերը, նույն ցածրորակ ռաբիզը, անկապ շոուները, հարցումները, թոփերը, շոփերը: Այդ ամենը հեռու է տանում հայ մարդուն իր արմատներից, իր ազգայինից, այնքան է հեռվացնում, ջրիկացնում այդ ամեն, որ եթե մենք, դասական կոլեկտիվները, երգիչները, անսամբլերը չփորձենք տեր լինենք, համարեք, որ ավելի շուտ կգա Հայաստան երկրի վախճանը: Նման համերգներով փորձում ենք երկարացնել կյանքը, քանի որ հույս ունենք, որ վաղը, մյուս օրը կարող է Աստծո օգնությամբ մեր ճակատագիրը լավանա:

-Այս վիճակը արդյո՞ք սխալ վարվող մշակութային քաղաքականության հետևանք է:
-Բայց արդյո՞ք կա մշակութային քաղաքականություն: Չկա: Բացիթողի վիճակում է: Ով ինչ ուզում անում է: Չկան հստակ ուղենիշներ, գաղափարախոսություն:

-Մաեստրո, ինչպե՞ս եք տեսնում ստեղծված իրավիճակից դուրս գալու ելքերը:
-Իմ չափով, իմ համերգներով փորձում եմ անել: Անում ենք, բայց որ լայն լսարանին տեղ չի հասնում, դա այլ խնիդր է: Չկա նաև երաժշտագրաքննատադություն: Այդքան բան ինչպե՞ս կարող ենք մեր վրա վերցնել: Պետք է պահենք, պահպանենք մեր ազգային մշակույթը լավ օրերի համար, ինչպես դա արեց Կոմիտասը: Նա փորձում էր եվրոպական երկրներում, Պոլսում, Էջմիածնում կազմակերպել համերգներ ու այդպես ազգային երգը հասցնել հասարակությանը, նրանց միջոցով փոխանցել հաջորդ սերունդների: Հիմա ինձ համար այդ երգերն անանցողիկ, անգնահատելի, ազգային արժեքներ են, պետք է այնպես անենք, որ էլի չտանք թուրքերի բերանը:

-Պարոն Երկանյան, ո՞վ է այսօր Ձեր հանդիսատեսը: Նրանց շարքերում շա՞տ են երիտասարդները:
-Մեր հանդիսատեսը նրանք ենք, ովքեր գնահատում են ազգայինը, հասկանում դրա արժեքը: Իհարկե, կան երիտասարդներ: Այդ մասին է վկայում նաև այսօրվա մեր համերգի երիտասարդական կազմը: Մենք մեր համերգներով նաև երիտասարդներին կրթելու խնդիր ենք փորձում լուծել: Եթե տեղ չտանք երիտասարդներին, վաղը, մյուս օրը ճամպրուկները կվերցնեն ու կհեռանան Հայաստանից, քանի որ այստեղ չկա հնարավորություն երգել, պարել, նկարել:

«ՄԱՐԴԸ ԱՐՎԵՍՏԻՑ ՆԵՐՍ ՈՒ ԴՈՒՐՍ» շարքի նախորդ հրապարակումները`

«Մեր մշակույթն ընկել է կապիկությունների հետևից». ռեժիսոր Վահան Խաչատրյան

Մեր հասարակությունում կա մի տեսակ, որ ամաչում է իր ազգային արվեստից. «Ակունք» ազգագրական համույթի խմբավարը մտահոգված է

Լալա Մնացականյանը՝ հակամշակութային քաղաքականության ու բլոճային մտածողության մասին

Սոնա Ազարյան. Հայկական բեմում ես ավելի եմ հուզվում 

Գ. Գինոսյան. Ազգային մշակույթը մարդկանց չի հետաքրքրում, քանի որ չի հետաքրքրում պետական կառույցներին