Ձեր վստահելի աղբյուրը

Երգահան, երգչուհի Լիլիթ Պիպոյանի ստեղծագործությունները հիմնված են հայ պոեզիայի և ժողովրդական բանահյուսության վրա: Սիրում է միջնադարյան աշխարհիկ երգեր, որոնց հիման վրա ստեղծել է ժամանակակից նոր մեղեդիներ: Նա իր վերջին մի քանի մենահամերգներն անցկացրել է ակումբներում, քանի որ նախ` «սիրտ ու հավես չունի», նաև բարդ է մեծ սրահներում համերգներ կազմակերպելը: Լիլիթ Պիպոյանի առաջիկա համերգը փետրվարի 4-ին է «Մելոման» ակումբում: «Ջազ հայերեն» խորագիրը կրող համերգում նա ելույթ է ունենալու իր ընկերների` Նառա Առաքելյանի (ստեղնաշարային), Երվանդ Մարգարյանի (շեփոր), Պերճ Նահապետյանի (հարվածային), Արմեն Հովակիմյանի (կոնտրաբաս) հետ:

Panorama.am-ը զրուցել է Լիլիթ Պիպոյանի հետ առաջիկա համերգի, ակումբային ձևաչափի ընտրության, առհասարակ` Հայաստանի մշակութային ու քաղաքական կյանքի մասին:

-Փետրվարի 4-ի համերգում հանդես եմ գալու միայն որպես երգչուհի, ոչ որպես գործիքավորող: Վաղուց էի նման համերգի, նման կազմով ելույթ ունենալու մասին երազում: Երկու մասից բաղկացած համերգային ծրագրի ընթացքում հնչելու է ամերիկյան ջազ: Ստեղծագործությունների մեծ մասը ես թարգմանել եմ հայերեն: Երկրորդ մասում լինելու են հայկական ջազային մշակումներ:

-Տիկին Պիպոյան, ինչո՞ւ եք նախընտրում ելույթ ունենալ ակումբներում, այլ ոչ թե մեծ համերգասրահներում:
-Համերգասրահներում համերգ կազմակերպելը բարդ է, դժվար, հավես չունեմ: Հիմա արդեն գոնե ինձ համար մեկ ուրիշը պետք է այդ կազմակերպչական գործերն աներ: Ակումբներում լավ է, ինձ դուր է գալիս:

-Միգուցե մտավախությո՞ւն կա, որ այսօրվա երիտասարդությանն այնքան էլ չի հետաքրքրի Ձեր երաժշտությունը, քանի որ, ինչպես պնդում են շատերը, նրանց ավելի շատ հարսանիքային, քեֆային երգ ու երաժշտություն է հետաքրքրում:
-Եթե լինի պրոդյուսեր, կազմակերպվի նորմալ համերգ, դրա հետ մեկտեղ լինի նաև գովազդ, կլինի նաև հանդիսատես: Մեծ համերգներ կազմակերպելը որոշակի տեխնոլոգիա է պահանջում:

-Ո՞վ է ձեր հանդիսատեսը:
-Վերջին երեք համերգներս արել եմ ակումբում: Քանի որ ակումբային են համերգները, հիմնականում երիտասարդներ են գալիս: Իմ ընկերները, իմ սերնդակիցները գալիս են, բայց փոքրամասնություն են կազմում:

-Տիկին Պիպոյան, Ձեզ բավարարո՞ւմ է այսօր Հայաստանում վարվող մշակութային քաղաքականությունը:
-Մշակույթի նախարարությունը մի փոքր բան փորձում է անել, բայց ուժը չի պատում: Ամեն ինչ դեմ է առնում ֆինանսական խնդրի: Ինչ վերաբերում է մաս-մեդիային, դա էլ արդեն հին պատմություն է: Երկու կարծիք կա այստեղ` կամ իսկապես, իրենք չեն ստում, որ ասում են` կատարում են պահանջարկ, կամ էլ ստում են և իրական պատճառը ինչ-որ գաղտնի, անհասկանալի պատվեր է, որ անպայման պետք է ժողովրդին բթացնել:

-Մեզ մոտ կա՞ արվեստի քննադատություն:
-Չկա արվեստի քննադատություն, չկա վերլուծություն, չկան մասնագիտական քննարկումները: Քննադատներն էլ վախից լռում են, չգիտեմ` ինչու: Բացարձակապես քննադատություն չկա, ոչ մի ոլորտում:

-Արդյո՞ք քննադատության բացակայությունն ազդում է որակի վրա:
-Այո: Իսկ չկա քննադատություն, քանի որ մշակութային դաշտը նոսրացել է ու աղքատացել: Եթե դաշտը գործող ու կենդանի լինի, լինեն քննադատներ, տարբեր տեսակի ու շատ ստեղծագործողներ, ովքեր միմյանց շատ լավ հասկանում են, ճանաչում, իրար շտկելով առաջ են գնում: Եթե նոսր է, հատուկենտ, ցաքուցրիվ, լճացում է տեղի ունենում:

-Հետևո՞ւմ եք քաղաքականությանը:
-Իհարկե, հետևում եմ միջազգային անցուդարձին, լսում քաղաքական մեկնաբաններին: Հիմա անկայուն հավասարկշություն է տիրում: Չչգիտեմ` ինչ կլինի: Ինչ վերաբերում է մեր պետությանը, կարծում եմ, որ ներքին քաղաքականության մեջ թերացումներ կան, բայց հավատում եմ, որ արտաքին քաղաքականության մեջ մեր պետական այրերը ճիշտ որոշումներ են կայացնում:

«ՄԱՐԴԸ ԱՐՎԵՍՏԻՑ ՆԵՐՍ ՈՒ ԴՈՒՐՍ» շարքի նախորդ հրապարակումները`

Ազգային, դասական արվեստ քարոզողները փորձում են երկարացնել Հայաստանի կյանքը. ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Սեդրակ Երկանյան

«Մեր մշակույթն ընկել է կապիկությունների հետևից». ռեժիսոր Վահան Խաչատրյան

Մեր հասարակությունում կա մի տեսակ, որ ամաչում է իր ազգային արվեստից. «Ակունք» ազգագրական համույթի խմբավարը մտահոգված է

Լալա Մնացականյանը՝ հակամշակութային քաղաքականության ու բլոճային մտածողության մասին

Սոնա Ազարյան. Հայկական բեմում ես ավելի եմ հուզվում 

Գ. Գինոսյան. Ազգային մշակույթը մարդկանց չի հետաքրքրում, քանի որ չի հետաքրքրում պետական կառույցներին