Ձեր վստահելի աղբյուրը

Dalan art gallery-ում այսօր բացվելու է նկարչուհի Արմենուհի Մարտիրոսյանի անհատական ցուցահանդեսն անսովոր խորագրով՝ «Ժխտում – Օ»:

««Ժխտում- Օ». Անկախ նյութից, ես գործում եմ: Նկարչությունը պահի կանգ չէ, այլ՝ դինամիկա, որի միջոցով ես անվերջ ճամփորդում եմ. ազատված երևույթի ակնթարթ: Նկարելիս իմ խնդիրն է անսահմանությունը, որտեղ ժխտում ես մարդու ստեղծած օրենքները և մխրճվում Աստծո օրենքների մեջ»: Ահա թե ինչպես է մեկնաբանել ցուցահանդեսի խորագիրը հենց ինքը՝ Արմենուհի Մարտիրոսյանը:

Այսօր բացվող ցուցահանդեսի, ստեղծագործական գործունեության, Հայաստանում արվեստագետների համար գործող ստեղծագործական դաշտի խնդիրների մասին նկարչուհու հետ զրուցել է Panorama.am-ը:

-Տիկին Արմենուհի, ավելի հանգամանալից կբացատրեք՝ ինչո՞ւ «Ժխտում- Օ»:
-Ժխտել, մերժել որոշ հարցեր, մարդկանց, պետական պաշտոնյաների հետ չհամաձայնվել: Անհամաձայնությունը ստեղծում է նոր իրավիճակ, իսկ միշտ համաձայնությունը ստրկատիրական վիճակ է: Ժխտում, զրոյականի ես հավասարեցնում ու ստեղծում ես նոր խոսք, իրավիճակ:

- Ձեր արվեստում ի՞նչն եք մերժել, ժխտել:
-Իմ արվեստը փոփոխությունների է ենթարկվել: Նոր իրավիճակի մեջ եմ՝ գունային. երեք-չորս տարի կապույտ գույնով էի նկարում, հիմա ժխտել եմ՝ անցնելով շագանակագույնի: Կարևոր է փոփոխությունը՝ ճահճի մեջ չմնալու համար: Ես աբստրակտ նկարիչ եմ, մինիմալիզի մեջ եմ, միշտ երեք գույնի մեջ եմ:

-Տիկին Արմենուհի, Հայաստանում ստեղծագործական դաշտը նպաստո՞ւմ է արվեստագետին աշխատել, թե՞ ընդհակառակը:
-Նպաստել: Ծիծաղելու բառ է այս իրավիճակում: Պարզ է, որ արվեստագետը չի կարող ստեղծագործել այս պայմաններում: Մեզ մոտ իրավիճակը ճահճային է: Առկա խնդիրների մասին մի քանի անգամ բարձրաձայնել եմ, բայց հետո հասկացա, որ ոչ մեկին չի հետաքրքրում, ոչ մեկ ուշադրություն չի դարձնում:

-Արվեստը երկրորդ պլա՞ն է մղված մեր երկրում:
-Բարձր տեղերում նստած մարդիկ ոչ թե ասում են, որ չեն հասկանում, այս պարագայում խոսում եմ իմ արվեստի մասին, այլ որ սթից բան է: Իրենք ընդունում են ռուսալկա նկարելու արվեստը: Աշխարհին ոչ թե դոլարի կուրսով պետք է համահունչ գնալ, այլ արվեստով: Համաշխարհային արվեստից ոչ թե 99, այլ 100 տոկոսով հետ ենք մնում: Մեր կուլտուրայի մինիստրը հայտարարեց՝ ժամանակակից արվեստ ես չեմ սիրում:

-Ամեն մարդ իր տեղում չէ՞:
-Այո: 100 տոկոսով: Սակայն եթե մարդ հասկանա դա ու հրաժարվի, բացահայտ կանգնի ու հայտարարի, որ իր տեղում չէ, իր տեղում այն մարդը պետք է լինի, ով հասկանում է գործից, ավելի մեծ հարգանքի կարժանան:

-Տիկին Արմենուհի, ինչպե՞ս կարելի է դուրս գալ ստեղծված իրավիճակից, ի՞նչ առաջարկություններ կանեք:
-Առաջ մտածում էի, որ մեր երկրում լրիվ անտերություն է, բայց տեսնում եմ, որ երիտասարդներ ունենք, ովքեր ըմբոստանում են: Շատ եմ ուրախանում դրանից: Մեր երկրում, այո, շատ են անգրագետները, բայց շատ են նաև գրագետները. ոսկին ջրի հատակում համեստ նստած է, իսկ ջրի վերևում կեղտն է մնում:

«ՄԱՐԴԸ ԱՐՎԵՍՏԻՑ ՆԵՐՍ ՈՒ ԴՈՒՐՍ» շարքի նախորդ հրապարակումները`

Գետիկ Բաղդասարյան. Հրաշք երկիր Հայաստանին քիչ բան է պետք օգնելու համար

Գեղանկարիչ Սուրեն Խորենյանի հույսը երիտասարդներն են

Արվեստագետ. Այստեղ մարդ չի ուզում լուսավորվել

Երիտասարդ քանդակագործ. Նորարարությունը դեպի անկում է տանում համաշխարհային արվեստը

Լիլիթ Պիպոյանը քննադատների լռությունը վախկոտություն է համարում

Ազգային, դասական արվեստ քարոզողները փորձում են երկարացնել Հայաստանի կյանքը. ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Սեդրակ Երկանյան

«Մեր մշակույթն ընկել է կապիկությունների հետևից». ռեժիսոր Վահան Խաչատրյան

Մեր հասարակությունում կա մի տեսակ, որ ամաչում է իր ազգային արվեստից. «Ակունք» ազգագրական համույթի խմբավարը մտահոգված է

Լալա Մնացականյանը՝ հակամշակութային քաղաքականության ու բլոճային մտածողության մասին

Սոնա Ազարյան. Հայկական բեմում ես ավելի եմ հուզվում 

Գ. Գինոսյան. Ազգային մշակույթը մարդկանց չի հետաքրքրում, քանի որ չի հետաքրքրում պետական կառույցներին